Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Η -μικρή και μέχρι τούδε- εμπειρία μου από την (ημι-επαγγελματική;) ενασχόληση με το "Ερνέστο και Ταρούν".

   Είναι πολύς καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά στο ιστολόγιο και υπήρχε λόγος. Μάλλον, λόγοι.  Δεν αναφέρομαι μόνο στην προσπάθεια με το κινούμενο σχέδιο, αλλά και σε άλλα ζητήματα που αφορούν υγεία, επιτροπές κτλ. Όμως, τώρα είναι ώρα να μεταφέρω την μέχρι τώρα εμπειρία μου από το όλο πακέτο της ταινίας. ΟΛΟ το πακέτο.
   Κατ' αρχήν, το γράφω με μεγάλη μου χαρά: είχα αμφιβολίες, μήπως το animation ήταν ένα καπρίτσιο που στα πρώτα δύσκολα τεχνικά-καλλιτεχνικά προβλήματα στο παραδοσιακό κινούμενο σχέδιο θα παρατούσα. Όμως, τελικά είναι μία εργασία που την απολαμβάνω, που δεν με κουράζει ψυχικά και που, αν και σωματικά κουράζει (δεν σκάβω, αλλά αφιερώνω πολλές ώρες και μειώνω και τις ώρες ύπνου), ΔΕΝ με κάνει να βαριέμαι. ΔΕΝ με αποτρέπουν οι δυσκολίες, αντίθετα με οδηγούν στο να αναζητήσω λύσεις ΟΠΟΥ μπορώ (βιβλία, διαδίκτυο, συζητήσεις με πιο έμπειρους κτλ).
Έτσι, "η καλύτερή μου" είναι τα pencil tests. Εκεί που διαπιστώνω τα προβλήματα στην κίνηση κτλ, αλλά για έναν περίεργο λόγο νομίζω ότι βλέπω και κανονικό καρτούν, δημιουργημένο μάλιστα από εμένα. Και εννοώ ότι έχει εντελώς άλλη υφή αυτή η αίσθηση από αυτή που νιώθω όταν φτιάχνω απευθείας σε vector based πρόγραμμα. Όμως, όταν πλέον πάω πάλι στο πρόγραμμα του υπολογιστή, θα έχω περισσότερες ακόμα απαιτήσεις από αυτό που θα φτιάξω. Γιατί τώρα πραγματικά μαθαίνω.
Όταν τελικά περνάω την δουλειά αυτή στο πρόγραμμα για να χρωματίσω τα καρέ και να κάνω την σύνθεση, είμαι πολύ πιο ικανοποιημένος από το ποιοτικό αποτέλεσμα, παρότι καταλαβαίνω ότι αν σχεδίαζα απευθείας σε ένα πρόγραμμα που κάνει αυτόματα τις κινήσεις (τα betweens και τα inbetweens κτλ). θα ήταν κάτι "σχεδόν τέλειο", τώρα κάνω κάτι καλύτερο (ίσως ακριβώς επειδή δεν είναι "τέλειο")

   Από την άλλη, κάποια πράγματα πηγαίνουν "εκτός προγράμματος". Κακώς, αλλά μάλλον αυτό οφείλεται στην απειρία. Και τα προβλήματα αυτά οφείλονται στο οικονομικό κομμάτι. Και να εξηγήσω:
Σαφώς αν είχα χρήματα, θα ήμουν άνετος από κάθε άποψη να κάνω αυτό που θέλω/πρέπει να κάνω. Αφού δεν έχω, στράφηκα εν πρώτοις στην λύση του crowdfunding. Αυτό σήμαινε - και σημαίνει - ότι πρέπει να αφιερώσω χρόνο για την προώθηση της καμπάνιας. Και πρέπει να αφιερώσω χρόνο εγώ, αφού μόνος μου κάνω τα πάντα (σαν άνθρωπος ορχήστρα ένα πράγμα). Αυτό μη θεωρηθεί "ηρωισμός": Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο που εργάζονται οι περισσότεροι - ειδικά οι του παραδοσιακού ή του 2D animation- στην Ελλάδα: τα πάντα όλα, τό 'να, τ' άλλο, ξέρω 'γω τα κάνει ένας (το πολύ να έχει άλλο ένα χέρι βοήθειας, το οποίο όμως φαίνεται πολύ σε αυτόν που ΔΕΝ το έχει, έτσι;). Το πρόβλημα εδώ είναι ότι δεν είμαι ειδικό στην προώθηση μίας καμπάνιας τέτοια, οπότε περίπου κάνω "του κεφαλιού μου" και ό,τι με συμβουλεύουν άλλοι (ή ό,τι μπορώ να κάνω από αυτά που με συμβουλεύουν). Πάντως, κάνω δουλειά που ΔΕΝ θα έκανα εγώ υπό κανονικές συνθήκες (μην συζητήσουμε ποιες είναι αυτές...). Προφανώς, όλη αυτή η προσπάθεια πάει πίσω χρονικά την καθαυτή δουλειά στο καρτούν (αλλά και είναι κάτι ψυχοφθόρο, ειδικά αφού "δεν τό 'χω").
   Κατόπιν αποφάσισα -μετά από συζήτηση με έμπειρους- να προχωρήσω στην σύνταξη πρότασης για το ΕΚΚ. Εκεί προκύπτουν άλλα ζητήματα. Όπως, το κόστος της πρότασης καθαυτής (!!!), αν και πιθανώς έχουν αλλάξει κάποια πράγματα σε σχέση με παλιότερα, οι τεχνικές ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν, να κοστολογηθούν κτλ (π.χ. μετατροπή ήχου σε dolby αναγκαστικά -κάτι που έχει κόστος- για να προβληθεί η ταινία σε αίθουσα!) αλλά και η εύρεση παραγωγού, ώστε να μπορούν να δοθούν τα χρήματα, αν και εφόσον τελικά δώσει έγκριση το ΕΚΚ. Και εδώ, το animation έχει ένα ισχυρό ντεζαβαντάζ στην Ελλάδα.
Από ό,τι έχω καταλάβει από συζητήσεις, ελάχιστοι είναι οι παραγωγοί που ασχολούνται με το animation και μάλλον περνάνε και οικονομικά ζόρια. Οι περισσότεροι παραγωγοί αλλά και οι μεγάλες εταιρείες παραγωγής μάλλον δεν έχουν ξαναδουλέψει animation και το λένε οι άνθρωποι, δεν είναι ότι το κρύβουν (και καλά κάνουν: αυτό δείχνει σοβαρότητα).
Σε άλλα οικονομικά - κοινωνικά συστήματα το πρόβλημα θα ήταν λυμένο από τα γεννοφάσκια του, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, ίσως και με κακό τρόπο ενίοτε . Αλλά λυμένο. Και με υποστήριξη. Εδώ και στις παρούσες συνθήκες πρέπει να βρεις παραγωγό που θα ρισκάρει ουσιαστικά - μιλάμε για αντικείμενο που δεν ξέρει - αλλά και να του δώσεις να καταλάβει ότι τo animation -και το 2D παρακαλώ: η ευρωπαϊκήήπειρος έχει το πάνω χέρι στο κομμάτι αυτό ετούτη τη στιγμή (θα το ξαναπάρουν κάποια στιγμή οι Αμερικάνοι, μη γελιέστε...) - μπορεί να "τρέξει" στην Ελλάδα.
Εδώ, λοιπόν, είδα και αυτό που μπορεί να είναι λύση (στο μυαλό μου, δηλαδή, είναι): κάποιες εταιρείες παραγωγής κάνουν συμπαραγωγές με το εξωτερικό (σε μία εταιρεία που πήγα, άκουγα να μιλάνε αγγλικά οι άνθρωποι που ήταν μαζεμένοι στον χώρο, άρα κάτι ήταν στα σκαριά). Αυτή είναι για μένα η λύση: το άνοιγμα της πύλης προς τα έξω. Για να φτιαχτεί αγορά ικανή στην Ελλάδα, πρέπει - άποψή μου και την έχω ξαναγράψει - να βγει το ελληνικό animation έξω. Από εκεί θα μπει - δυστυχώς, αλλά έτσι δουλεύει εδώ το "κόλπο" - πιο εύκολα στην Ελλάδα, θα αναγκάσει κάποιους να το πάρουν πιο σοβαρά, θα αναγκάσει τα κανάλια να προβάλλουν, θα οδηγήσει σε επενδύσεις κτλ. Αλλά αυτό θέλει οργάνωση. Αναλόγως πώς θα πάνε τα πράγματα με το Ερνέστο και Ταρούν, ίσως να πάρω μία πρωτοβουλία κατόπιν. Κάτι έχω στο νου (πολλά έχω, αλλά τέλος πάντων...).

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Η ιστοσελίδα για το "Ερνέστο και Ταρούν"

   "Σηκώθηκε" η ιστοσελίδα για την παραγωγή του "Ερνέστο και Ταρούν" στη παρακάτω διεύθυνση:
Στην αρχική σελίδα θα υπάρχει μόνιμα το βίντεο της καμπάνιας χρηματοδότησης καθώς και η κάρτα με το ποσοστό που έχει "πιαστεί", μέχρι να ολοκληρωθεί η καμπάνια.
Η σελίδα της εκστρατείας χρηματοδότησης στέλνει τον θεατή απευθείας στην σελίδα της εκστρατείας στο groopio.
Στην σελίδα "πορεία της παραγωγής" θα δίνεται ενημέρωση για την πρόοδος της παραγωγής, για τα στάδια, τις δυσκολίες κτλ.
Στην σελίδα "media updates" θα βρίσκει κανείς φωτό, βίντεο (ίσως και αποσπάσματα μουσικά: το σκέφτομαι ακόμα) από την διαδικασία της παραγωγής.
Ε, η σελίδα επικοινωνίας είναι αυτό που λέει :D.

Εννοείται ότι η σελίδα θα μείνει ενεργή και μετά το πέρας της καμπάνιας χρηματοδότησης και μέχρι το τέλος της παραγωγής (αν και γιατί δηλαδή να την σβήσω μετά;).

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Καμπάνια online χρηματοδότησης μίας μικρού μήκους ταινίας μου: Ερνέστο και Ταρούν

Αυτό το αρθράκι είναι κάπως διαφορετικό σε σχέση με όσα έχω γράψει έως τώρα. Είναι διαφορετικό, γιατί ζητάω ενίσχυση και στήριξη από τον καθένα και την καθεμιά για μία μικρού μήκους ταινία, ένα παιδικό καρτούν που ετοιμάζω.
Την online καμπάνια της διοργανώνω μέσω της ελληνικής πλατφόρμας groopio. Ακολουθεί ο σύνδεσμος για την καμπάνια.

http://www.groopio.com/el/projects/display/429/ernesto-and-taroon

Εκεί θα βρείτε περισσότερες λεπτομέρειες για το όλο έργο (νεοελληνιστί: project).

Η ταινία αφορά στον Ερνέστο, ένα μικρό ποντίκι που ζει στην μεγαλούπολη με τους γονείς του και θέλει να επισκεφθεί το τσίρκο που ήρθε στην πόλη τους. Οι γονείς του, όμως, προσπαθούν να τον ...συνετίσουν και του εφιστούν την προσοχή στους ελέφαντες, οι οποίοι είναι τρομερά θηρία και μισούν τους ποντικούς.  Ο Ταρούν, ο μικρός ελέφαντας του τσίρκου, μαθαίνει από τους δικούς τους γονείς ότι τα ποντίκια θέλουν να εξολοθρεύσουν όλους τους ελέφαντες. Με κάποιον τρόπο, ο Ταρούν ελευθερώνεται από τα δεσμά του και αποφασίζει να περιτριγυρίσει το τσίρκο, την ίδια ώρα που ο Ερνέστο φεύγει κρυφά από το σπίτι του για να δει το τσίρκο. Εκεί, λοιπόν, έντρομοι έρχονται αντιμέτωποι οι δύο πιτσιρικάδες. Τί θα ακολουθήσει;


Η ταινία είναι στο αρχικό στάδιο. Έχει ολοκληρωθεί το σενάριο, έχουν σχεδιαστεί οι δύο βασικοί ήρωες, έχουν γίνει κάποια τεστ και έχει ολοκληρωθεί το εισαγωγικό πλάνο. Η καμπάνια γίνεται με βασικό σκοπό να αγοραστούν βασικά αντικείμενα της δουλειάς: Ένας διακορευτής (ο οποίος ανοίγει τις στάνταρ τρύπες της "βιομηχανίας" του κινουμένου σχεδίου), ένα σκάνερ Α3, ώστε να μπορούν να αποτυπωθούν περισσότερες λεπτομέρειες (άρα, να ανέβει η ποιότητα του καρτούν) στο χαρτί και ένα δίσκο ειδικό για το σχεδιαστήριο του κινουμένου σχεδίου. Λίγο η ανεργία, λίγο η μεγάλη πιθανότητα διακοπής του αναπηρικού επιδόματος, καθιστούν ανάγκη την χρηματοδότηση της ταινίας από τον κόσμο.

Έχουν οριστεί και "ανταποδόσεις" για κάθε εισφορά -μικρή και μεγάλη - στην ταινία.

Αν σας ενδιαφέρει το αντικείμενο και γνωρίζετε κάποιο φυσικό πρόσωπο ή εταιρεία που θα μπορούσε ή θα ήθελε να ενισχύσει με ένα μεγαλύτερο ποσό, επικοινωνήστε μαζί μου για να δούμε τρόπο επικοινωνίας με το πρόσωπο/την εταιρεία.

Κατά καιρούς θα επανέρχομαι στο θέμα, με ενημερώσεις εν είδει σχολίων, σε συνέχεια του άρθρου.

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 2013

Πώς θα μπορούσε να δημιουργηθεί "αγορά" κινουμένου σχεδίου στην Ελλάδα; ερωτήσεις κι προτάσεις.

   Ο τίτλος του άρθρου "προκαλεί", με την έννοια ότι παίζει με τους όρους "κέρδος", "κεφάλαιο" και τους συναφείς και φαίνεται σαν να βάζει στο περιθώριο την τέχνη του animation. Εν τούτοις, από την στιγμή που δεν υπάρχουν εκείνες οι συνθήκες που να επιτρέπουν να μιλήσουμε για ένα αντικείμενο που θα στηρίζεται σε ένα άλλο καθεστώς οικονομικό-πολιτικό και επειδή όλοι έχουμε ανάγκη από ένα πιάτο φαγητό, αναγκαστικά η συζήτηση περιστρέφεται στις παρούσες συνθήκες. Και αναγκαστικά μιλάμε για αγορά.
   Μπαίνουν, όμως, και εισαγωγικά στον όρο "αγορά" και υπάρχει λόγος: δεν αναφέρομαι αποκλειστικά σε κάτι που θα "φέρνει χρήμα", παρότι ένας ζωτικός όρος είναι αυτός. Ουσιαστικά, θέτω το ζήτημα της δημιουργίας στερεών βάσεων για την δημιουργίας μίας "σχολής" - ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το - animation στην Ελλάδα.
Να εξηγήσω περαιτέρω: το να φτιάξεις ένα animation, να βγάλεις μία φορά λεφτά και τέρμα, πάει, πάπαλα, αυτό έχει γίνει στην Ελλάδα, ίσως και στο εξωτερικό (δεν το γνωρίζω). Το θέμα, για εμένα, είναι η συνέχεια. Η συνέχεια απαιτεί βάσεις. Οι βάσεις μπαίνουν με την εκπαίδευση.
   Το βασικό, είναι να δημιουργηθούν σχολές - το ιδανικό είναι να είναι κρατικές, αλλά αυτό μάλλον πάει μακριά, παρότι υπάρχει μαθήματα στο ΤΕΙ της Αθήνας, αλλά αυτό δεν αρκεί - στις οποίες ο μαθητής-φοιτητής θα παίρνει τις βάσεις του animation, και θα τελειώνει - με την πλήρη έννοια της λέξης - τις σπουδές του. Σπουδές που θα διδάσκονται όλα τα επαγγέλματα που σχετίζονται με το animation, όλη η "παραγωγική γραμμή". Αυτό, απαιτεί χώρο, χρόνο (δεν τελειώνει σε δύο χρόνια κάτι τέτοιο) και χρήμα. Σήμερα, μπορεί κάποιος να μάθει τεχνικές animation σε διάφορες ιδιωτικές σχολές, δεν θα γίνει όμως κάτι άλλο πέρα από τεχνίτης. Υπάρχουν και στούντιο που προσπαθούν να αναπληρώσουν αυτό το κενό (π.χ. η Rappas Films), αλλά προφανώς και αντικειμενικά δεν μπορεί να το κάνει στον καλύτερο δυνατό βαθμό.
   Εδώ, λοιπόν, μπαίνει αντικειμενικά το ζήτημα των χρημάτων. Εδώ βάζω ως προϋπόθεση ότι μιλάμε για φτηνές σπουδές, ει δυνατόν και δωρεάν. Αλλιώς, θα πάμε στα εξωπραγματικά δίδακτρα του εξωτερικού και για σπουδές μόνον για λίγους και εκλεκτούς (άρα και σε απώλεια ταλέντων). Είναι βασικό να υπάρχει κάποιος που θα "ρίξει" χρήματα σε μία ανύπαρκτη ουσιαστικά αγορά, σε ένα νέο εγχείρημα στον ελλαδικό χώρο, σε κάτι που δεν είναι σίγουρο ότι θα αποδώσει με όρους κεφαλαίου, σε τελική ανάλυση. Υπάρχει αυτή την στιγμή αυτός ο άνθρωπος/όμιλος ή όπως αλλιώς τον πούμε στην Ελλάδα; όχι. Και δεν υπάρχει αφενός λόγω και του χαρακτήρα του ελληνικού κεφαλαίου (μεταπρατικό εν πολλοίς) και γιατί υπάρχει άγνοια του αντικειμένου (γνωρίζω από πρώτο χέρι τί σας γράφω επ' αυτού, έχοντας συζητήσει με εταιρείες που συντάσσουν business plan). Αυτό το χαρτί λοιπόν μου φαίνεται "καμμένο" σε αυτή την φάση. Ή μήπως όχι;
   Το επόμενο που θα μπορούσε να γίνει, θα ήταν μία εταιρεία από το εξωτερικό να αποφασίσει να δημιουργήσει ένα στούντιο στην Ελλάδα, υπολογίζοντας φυσικά σε φτηνότερα εργατικά χέρια σε σχέση με την Αμερική, να θέσει τις βάσεις μέσα σε αυτό - δηλαδή, να διδάξει το κινούμενο σχέδιο - και το στούντιο αυτό να βγάλει δουλειά για την εταιρεία. Το μοντέλο έχει δοκιμαστεί με επιτυχία στην Ασία. Και όμως: τέτοια απόπειρα έγινε και στην Ελλάδα, μέσα στα χρόνια της χούντας. Όμως, οι επίγονοι των Στούντιο Φλάισερ που είχαν έρθει και είχαν ακουμπήσει χρήματα, είδαν τελικά αυτά να καταλήγουν στα χέρια επιτήδειων και χουντικών. Και προφανώς η Ελλάδα "έφτιαξε όνομα" από τότε και στο κομμάτι αυτό. Υπάρχει διαφορετική εμπειρία στο κομμάτι αυτό;
   Υπάρχουν, βέβαια, συνεργασίες με ξένα στούντιο εδώ και χρόνια. Όμως, μέχρι στιγμής φαίνεται πως δεν αφήνουν αυτές οι συνεργασίες κάτι εδώ. Αντίθετα, πάλι ο Έλληνας animator πάει στο εξωτερικό, εφόσον μπορεί. Τουλάχιστον, αυτό βλέπω εγώ και περιμένω όποιον/α έχει άλλη αντίληψη να την καταθέσει.
   Μία άλλη λύση θα ήταν η διαφήμιση. Όμως, το animation στην διαφήμιση περιορίζεται στο 3D με τις αδυναμίες που αυτό συνεπάγεται, λόγω της εκπαίδευσης που ΔΕΝ παρέχεται (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και πολύ καλά δείγματα). Όμως, ως χώρος πάνω στον οποίο θα μπορούσε κάποιος ΚΑΙ να μάθει αλλά ΚΑΙ να βγάλει τα προς το ζην, δεν υφίσταται πλέον.
   Ο δρόμος τελικά που προτείνω εγώ για να αναπτυχθεί το animation στην Ελλάδα είναι μάλλον πιό επίπονος και, φυσικά, δεν εξασφαλίζει αποτέλεσμα (και πώς θα μπορούσε; είναι πρόταση που δεν έχει δοκιμαστεί σε αντίστοιχες συνθήκες).
1) Το βασικό νομίζω πως είναι η οργάνωση του χώρου. Εννοώ οργάνωση συνδικαλιστική, που θα προστατεύει τα δικαιώματα των animators -υπάρχουν π.χ. περιπτώσεις που τα πνευματικά δικαιώματα καταπατήθηκαν από αιθουσάρχες και αυτό θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει ένα σωματείο, ή θα μπορούσε να ασκήσει πίεση να προβάλλονται περισσότερο ελληνικές παραγωγές στα ελληνικά κανάλια, με αντίστοιχη προστασία των δικαιωμάτων κτλ - και οργάνωση που θα βοηθά με σεμινάρια και ανταλλαγή πείρας να αναπτύσσεται διαρκώς ο χώρος και το αντικείμενο.
2) Με δεδομένο πως δυστυχώς σε αυτή την χρονική φάση ΔΕΝ υπάρχει κάποιος φορέας που να διδάσκει τις βάσεις του animation, το χρέος της βελτίωσης του καθενός μας - και στο κάτω κάτω, ας μιλήσω μόνο για μένα, που ξέρω ότι έχω να διανύσω χιλιάδες χιλιόμετρα ακόμα για να είμαι ανεκτός στο είδος που θέλω να υπηρετήσω - είναι η αυτομόρφωση. Από το κομμάτι αυτό εξαιρώ όσους μπορούν να πάρουν τις βάσεις δίπλα σε στούντιο που λειτουργούν στην Ελλάδα - αλλά εννοώ πραγματικές βάσεις, όχι μόνο τεχνικές - και όσους έχουν την οικονομική άνεση να βγουν για σπουδές στην Ευρώπη ή στις ΗΠΑ (ή όπου αλλού). Εγώ, π.χ., δεν την έχω.
3) Μέσω της οργάνωσης, μπορούμε να δούμε μία αδιάκοπη παρουσία του ελληνικού animation στο εξωτερικό: μπορεί κάποιος να μην έχει να παρουσιάσει κάποιο έργο μία δεδομένη χρονική στιγμή σε κάποιο φεστιβάλ, γιατί όμως να μην ενημερώσει τον χώρο του ότι γίνεται αυτό το φεστιβάλ, ας πάει κάποιος να δώσει ό,τι έχει έτοιμο; ακόμα καλύτερα, γιατί να μην δούμε συνεργατικές προσπάθειες. Εννοώ, κάποιοι ανεξάρτητοι animators θα μπορούσαν να συνεργαστούν για μία ταινία η οποία θα γινόταν ακριβώς για να βγει στα φεστιβάλ. Με αυτόν τον τρόπο θα εργάζονταν περισσότεροι μαζί, κάτι που είναι απαίτηση του animation (από την φύση του, ας το γράψω έτσι, "ομαδικό άθλημα") και θα έβλεπαν επίσης αν υπάρχει "χημεία" σε αυτή την ομάδα. ΑΝ υπάρχει όντως χημεία και το αποτέλεσμα είναι μετρήσιμο, τότε, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μία δημιουργία ενός εργαστηρίου ή μίας έστω πιό συχνής επαφής επαγγελματικής. Αυτό, όμως, ταυτόχρονα θα πρέπει να αναπτύσσεται μαζί με την επαφή με το εξωτερικό, για έναν και μόνον λόγο: επειδή εκεί υπ;aρχουν ακόμα - τονίζω: ακόμα - χρήματα για το animation και εκεί πρέπει σε πρώτη φάση (και πάντα κατά την γνώμη μου) να στραφεί το ελληνικό animation.
4) Όσο και να φανεί περίεργο σε πολλούς, η αγορά του εξωτερικού δείχνει και το ποιά θεματολογία θα μπορούσε να "σηκώσει" το ελληνικό animation για να κάνει "καριέρα" έξω: μυθολογία και ιστορία. Και δεν εννοώ μόνον αρχαία ιστορία. Η Zarafa πιάνει την "Μπουμπουλίνα" (και ιστορικά της αλλάζει τα φώτα). Παρότι η Μπουμπουλίνα αυτή δεν υπάρχει ιστορικά, μας λένε όμως οι Γάλλοι ότι έχουμε ενδιαφέροντα πρόσωα ιστορικά. Εγώ πιστεύω και μύθους και θρύλους της σύγχρονης παράδοσης. Έχουμε και ιστορία που δεν αγγίζουν πολλοί, ούτε καν οι Έλληνες του "live action" (π.χ. βυζαντινή). Δεν κάνω γενική υπόδειξη φυσικά. Απλά τονίζω αυτό που μπορεί να φέρει και χρήμα πίσω στην Ελλάδα.
5) Αυτό το χρήμα που τυχόν θα έρθει ΔΕΝ πρέπει αν επενδυθεί για να βγάζουμε διαρκώς ταινίες έξω. Αυτό το χρήμα πρέπει να επενδυθεί για να φτιαχτούν εργαστήρια και στούντιο στην Ελλάδα. Αυτό το χρήμα θα είναι ο μοχλός πίεσης για την δημιουργία αγοράς στο εσωτερικό, πίεσης στις αίθουσες, στα κανάλια να πάρουν ελληνική παραγωγή (σήμερα, τα ελληνικά κανάλια ή έχουν παράλογες απαιτήσεις, νομίζοντας ότι στην Ελλάδα λειτουργούν τα στούντιο της Disney, ή έχουν αφήσει ελληνικές παραγωγές στα συρτάρια. Και στο μακρινό αλλά και στο πρόσφατο παρελθόν). Με αυτόν τον τρόπο, ξεκινώντας μας αρέσει ή όχι - εμένα π.χ. μου αρέσει - από την πιτσιρικαρία (δηλαδή: η ελληνική επίθεση στην ...Ελλάδα κατά την γνώμη μου πρέπει να στοχεύει στα παιδιά, όχι στο ενήλικο κοινό), θα αρχίσουμε να βάζουμε στο μυαλό των μικρών παιδιών και την προοπτική να ασχοληθούν με το animation. Αυτό θα έχει αποτελέσματα, βέβαια, μόνο αν έχουν πραγματοποιηθεί τα προηγούμενα βήματα και, οπωσδήποτε, να έχουν μπει οι εκπαιδευτικές βάσεις για να κάνει ένα παιδί, ένας νέος animation στην χώρα μας.
   Περιμένω τις δικές σας σκέψεις, προτάσεις, αντιρρήσεις, πείρα.

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Το τέταρτο επεισόδιο του "Θησαυρού" επιτέλους στον αέρα!

   Επιτέλους, πριν λίγες ημέρες το τέταρτο επεισόδιο του "Θησαυρού στην ρίζα του Δέντρου της Γης" αναρτήθηκε στο youtube! Η διαδικασία ξεκίνησε από τον Νοέμβριο του 2012! Δηλαδή συνολικά πήρε 10 μήνες!
   Βέβαια, μέχρις ενός χρονικού σημείου η καθυστέρηση δικαιολογείται και αιτιολογείται. Ξεκίνησα με κανονικό storyboard (όχι βέβαια επιπέδου παραγωγής μεγάλης ταινίας), προχώρησα σε animatic και μετά στην δημιουργία των backgrounds (υπόβαθρα), στους επιπλέον χαρακτήρες και στην μουσική, την οποία την "έγραφα" μετά το τέλος κάθε σεκάνς. Το πρόβλημα εν προκειμένω είναι ότι, ενώ η διαδικασία αυτή εξασφάλισε κάποια ποιότητα παραπάνω στο επεισόδιο (άσχετα αν φαίνεται ή όχι στον θεατή αυτό), αποδείχτηκε εξαιρετικά χρονοβόρα, γιατί όλη η δουλειά (pre-production, production, post-production) έγινε από ένα άτομο.
   Αυτό, βέβαια, ήταν κάτι που το γνώριζα: το να δουλεύεις μόνος σου στο animation είναι "ηρωικό" αλλά τελικά ασύμφορο και ΣΕ ΒΑΡΟΣ σε τελική ανάλυση και της ποιότητα και της ποσότητας.
   Η λύση στο προκείμενο ζήτημα είναι φυσικά η συνεργατική δουλειά. Όμως, ειδικά σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, ποιός θα δεχόταν να μπει σε μία διαδικασία να εργαστεί σε κάτι που οικονομικά είναι δεδομένο πως ΔΕΝ θα του δώσει κάτι. Και γνωρίζω πολύ καλά ότι ο χώρος πάσχει οικονομικά. Δεν μπορώ λοιπόν να έχω απαιτήσεις. Σκέψεις, βέβαια, έχω, αλλά σε επόμενο άρθρο θα ασχοληθώ περισσότερο.
   Στο επεισόδιο τώρα. Αποδείχτηκε περίτρανα η χρησιμότητα ενός καλού μηχανήματος, ενός σοβαρού όσο γίνεται υπολογιστή, που να "σηκώνει" δουλειά. Ο προηγούμενος που είχε "σερνόταν" και, τελικά, η κάρτα γραφικών κάηκε. Λογικό. Αυτό, όμως, σήμαινε αναγκαστικά αγορά νέου υπολογιστή - ο παλιός δεν "σήκωνε" νέες κάρτες, κάτι που με μάτωσε οικονομικά (περιόρισα δραστικά και τις προσωπικές εξόδους, αλλά να σημειώσω ότι καθυστέρησε υπερβολικά η έλευση του νέου, σε βαθμό που σκέφτηκα πως πιό γρήγορα θα μου έφερνε η NASA έναν πύραυλο αν της τον παρήγγελνα: Εντάξει, για είκοσι ημέρες δεν έκανα παραγγελία, λόγω έλλειψης χρημάτων, αλλά 15 ημέρες καθυστέρηση από την στιγμή της παραγγελίας, πάει πολύ...), αλλά είδα αποτέλεσμα: μέσα σε δεκαπέντε ημέρες έβγαλα δουλειά που παλιότερα θα ήθελα δυο-τρεις μήνες .
   Επιτέλους, έδωσα στον εαυτό μου μία εβδομάδα άδεια - από Δευτέρα επιστροφή στην "δουλειά" - και φορτίζω (και) για το επόμενο επεισόδιο. Άντε να δούμε!

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Video clips τραγουδιών με animation

   Σκέφτηκα πώς θα μπορούσα να κάνω αυτό το αφιέρωμα. Δύο τρόποι υπήρχαν: ή θα το "έσπαγα" σε 3-4 μέρη, με περισσότερα στοιχεία, ανάλυση κτλ - πράγμα που θα σήμαινε ότι θα άφηνα πίσω άλλα posts που ενδεχομένως θα ήταν πιό "σχετικά" με το animation - ή θα τα έδινα όλα μαζί, "μονοκοπανιά", και θα άφηνα όποιον θέλει να ψάξει να βρει στοιχεία για το κάθε τραγούδι, χωρίς να ασκώ κριτική κτλ.
   Τα κριτήρια επιλογής ήταν  τα εξής:΅
   1) Να έχω ακούσει το τραγούδι ο ίδιος
   2) να γνωρίζω πού το είδα (π.χ. πλατφόρμα anibοom)
   3) Να είναι τραγούδι, όχι μουσική μόνο, με ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ εξαίρεση (αυτό που θα δείτε πρώτο)
   4) Να είναι περισσότερο animation και όχι τόσο "εφέ"
   5) Δεν μπορώ να εξαντλήσω το θέμα αν δεν εξαντλήσω το blog :D οπότε πήγα σε μία επιλογή.
   Από ελληνικά βρήκα πολύ λίγα πράγματα, Δεν μου ήρθε στο νου και κάτι περισσότερο, αν και νομίζω ότι υπάρχει τραγούδι του Δημητριάδη από την δεκαετία του 1990 με κινούμενο σχέδιο.
   Τέλος πάντων, αυτά είναι, καλά ...κουράγια και καλή διασκέδαση.






Money For Nothing/Dire Straits από gaimon5656






















Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Ο "Θησαυρός στην ρίζα του Δέντρου της Γης" πάλι online

   Δεν ξέρω πώς να μεταφράσω το "online". Ίσως "ζωντανά διαδικτυακά", αλλά η περίφραση τραβά σε μάκρος, ε;
   Τέλος πάντων, τα τρία πρώτα επεισόδια είναι πάλι διαθέσιμα στο youtube, αφού σε κάθε περίπτωση είτε ανοίξει η παλιά ΕΡΤ ή όχι - το απεύχομαι - ο διαγωνισμός πιθανώς θα πάει "περίπατο", οπότε ας τα επαναφέρω, σκέφτηκα.
   Το τέταρτο επεισόδιο, το έχω ξαναγράψει, θα αργήσει γιατί κάηκε η έρμη η κάρτα γραφικών και πάω σε πλήρη αναβάθμιση υπολογιστή (να μην κάψω και τον φορητό). Θα σας δώσω όμως ένα πλάνο από αυτό.
   Να, λοιπόν, τα τρία πρώτα επεισόδια. Σας θυμίζω ότι οι έχοντες προβλήματα ακοής, μπορούν να επιλέξουν τους ελληνικούς υπότιτλους για να παρακολουθούν τί λέγεται. (υπάρχουν και στα αγγλικά).



Και το πλάνο από το 4ο:


Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Πρόσκληση για υπογραφή δήλωσης-καλέσματος για τους εργαζόμενους στην ΕΡΤ.

   Δεν λέω ότι έκλεισε, γιατί ο αγώνας μπορεί να ανατρέψει την απόφαση αυτή.
Όσοι έχετε περάσει από αυτό το ιστολόγιο, κατά καιρούς έστω, γνωρίζετε ότι τον "Θησαυρό στην ρίζα του Δέντρου της Γης" το πρότεινα στην ΕΡΤ, για το πρόγραμμα του 2013-14 (πρόσκληση με αριθμό πρωτοκόλλου 8256 της 31/10/2012). Γνωρίζετε, φυσικά, ότι η ΕΡΤ κινδυνεύει να κλείσει.
   Συνέταξα, το λοιπόν, ένα κείμενο το οποίο απέστειλα στην ΕΡΤ, και το δημοσιοποίησα και στο facebook. Δεν έχει παρά την υπογραφή μου - αφού δεν μπορώ να γνωρίζω ποιοί άλλοι υπέβαλαν προτάσεις - μαζί με την ημερομηνία υποβολής της πρότασης και τον αριθμό πρωτοκόλλου που έλαβα (τα οποία φυσικά εδώ δεν εμφανίζω).
   Αν γνωρίζετε κάποιον/α, φυσικό πρόσωπο ή εταιρεία που υπέβαλε πρόταση και συμφωνεί με το κείμενο, πείτε του να επικοινωνήσει με την ΕΡΤ με όποιον τρόπο μπορεί και να υπογράψει, δίνοντας τα στοιχεία που έδωσα κι εγώ.
Δεν δίνω την πλήρη πολιτική μου αντίληψη μέσα στο κείμενο, επειδή ακριβώς θέλω να υπογράψουν από κάτω όσο το δυνατό περισσότεροι σε ένα minimum πλαίσιο..
   Ακολουθεί το κείμενο.
.........................................................
ΔΗΛΩΣΗ-ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΡΤ.

Αυτές τις ημέρες, όπως όλος ο λαός έτσι και εμείς, οι κάτωθι υπογράφοντες δημιουργοί που καταθέσαμε προτάσεις για ένταξή τους στο πρόγραμμα της ΕΡΤ, παρακολουθούμε την διάλυση του δημόσιο ραδιοτηλεοπτικού φορέα. Του μοναδικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα που φρόντιζε, ανάμεσα σε άλλα, για την πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου.
                Ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί καταθέσαμε εφέτος τις προτάσεις μας στην ΕΡΤ με γνώμονα ακριβώς αυτό το ποιοτικό χαρακτηριστικό. Η ΕΡΤ, ήταν – και παλεύουμε να είναι και είμαστε σίγουροι ότι ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΙ – εκείνος ο φορέας που ποικιλοτρόπως στήριζε την ελληνική παραγωγή, στον καιρό που οι φτηνές – από κάθε άποψη – ξένες παραγωγές κατακλύζουν την ελληνική τηλεόραση, ενώ οι ελληνικές παραγωγές πλέον περιορίζονται σχεδόν μόνο σε life-style, μαγειρική και live show, με το ντοκυμανταίρ, τα εκπαιδευτικά προγράμματα, τις εκπομπές λόγου, το παιδικό πρόγραμμα, την μυθοπλασία και τις πολιτιστικές εκπομπές να είναι ουσιαστικά εξοβελισμένες. Ακόμα, ήταν η παρηγοριά των ακριτικών περιοχών και η ελληνική φωνή που άκουγαν οι Έλληνες του εξωτερικού. Αυτή είναι η δύναμη της δημόσιας τηλεόρασης: είναι η προσφορά στην παιδεία, στην ενημέρωση, στον πολιτισμό.
   
             Η κυβέρνηση λειτούργησε αντιδημοκρατικά και αντισυνταγματικά κλείνοντας την ΕΡΤ, για λόγους πολιτικούς και οικονομικούς ξένους προς το συμφέρον του ελληνικού λαού και στέλνει έτσι αρνητικά μηνύματα για το μέλλον. Ο φορέας που εξήγγειλε η κυβέρνηση, ξεκάθαρα θα λειτουργεί με κομματικά κριτήρια, όπως άλλωστε προκύπτει από όσα έχουν αναφέρει επίσημα χείλη (ήδη έχει αποφασιστεί ποιοι θα τεθούν στις υπεύθυνες θέσεις). Αυτό, καθόλου δεν σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζουμε ότι η ΕΡΤ  χρειάζεται βελτίωση σε πολλούς τομείς. Αναγνωρίζουμε όμως ότι η συντριπτική πλειοψηφία των προβλημάτων της ΕΡΤ δεν προκλήθηκε από τους εργαζόμενους σε αυτή, αλλά από τις πολιτικές των εκάστοτε κυβερνήσεων. Αναγνωρίζουμε, ακόμα, ότι πολλά από τα οποία καταλογίζει και η κυβέρνηση στην ΕΡΤ, είναι ανυπόστατα. Οι όποιες αλλαγές θα πρέπει να γίνουν μόνο με την ΕΡΤ ανοιχτή.
                Εμείς, οι κάτωθι υπογράφοντες δημιουργοί που καταθέσαμε εφέτος τις προτάσεις μας για το πρόγραμμα της ΕΡΤ:
·    Αρνούμαστε να δώσουμε τις προτάσεις μας για έγκριση από τον φορέα που θέλει να δημιουργήσει η κυβέρνηση («ΝΕΡΙΤ»), παρότι αυτό συμβάλλει στην επιδείνωση της οικονομικής μας κατάστασης.
·         Καλούμε κάθε συνάδελφο δημιουργό να μην καταδεχθεί να επιδώσει πρόταση στον φορέα αυτόν.

·         Απαιτούμε την άμεση επανέναρξη του προγράμματος της ΕΡΤ.

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Η μαγεία του Hayao Miyazaki, μέρος β΄ και μία....ανάλυση του Spirited Away

    Ξεκινώ με μία διόρθωση στο πρώτο μέρος: ο Miyazaki εγκαταλείπει τον κομμουνισμό στα τέλη της δεκαετίας του 1980 με αρχές της επόμενης, αλλά παραμένει γεγονός ότι δεν έπαιξε μεγάλο ρόλο σε αυτό οι ανατροπές που σημειώθηκαν στις χώρες του πρώην σοσιαλιστικού κόσμου.
   Στα 1992, ο Miyazaki σκηνοθέτησε το Porco Rosso,  μία ιστορία ενός Ιταλού αντιφασίστα αεροπόρου στην διάρκεια του μεσοπολέμου, ο οποίος έχει την μορφή ...γουρουνιού. Το μοτίβο των πτήσεων αλλά και τα προοδευτικά μηνύματα υπάρχουν και σε αυτό το δημιούργημα.
   Στα 1995 Ο Miyazaki αρχίζει να δουλεύει πάνω σε ένα από τα πιό σημαντικά έργα του, του Princess Mononoke, το οποίο ολοκληρώθηκε στα 1997 και έκανε εμπορική θραύση στην Ιαπωνία.
Ο χρόνος ορίζεται κάπου στο παρελθόν της Ιαπωνίας, εμπλουτισμένο με πολλά φανταστικά στοιχεία. Διαβολικοί θεοί έχουν καταλάβει ένα χωριό και ο πρίγκηπας αναζητά την λύση σε μία κοπέλα, την Σαν, την οποία καλεί πριγκήπισσα Μονονόκε, η οποία θα σηκώσει στους ώμους της το βάρος της απελευθέρωσης των ανθρώπων. Στην ταινία συνυπάρχουν μηνύματα οικολογικά και πολιτικά, ενώ εκφράζεται και ένας έμμεσος μισανθρωπισμός ή μία απογοήτευση. Ο Miyazaki είπε ότι αυτή θα ήταν η τελευταία του ταινία.
   Στο διάστημα που είχε "αποχωρήσει", έμεινε με έναν φίλο του και γνώρισε τις μικρές του κόρες, η μία εκ των οποίων έμελλε να δώσει τον χαρακτήρα της Κιχίρο, της ηρωίδας του Spirited Away (Sen to Chihiro no Kamikakushi στα "ιαπωνικά, Ταξίδι στην Χώρα των Θαυμάτων ο ελληνικός τίτλος). Η μικρή κόρη ενός ζεύγους ψάχνει τους γονείς της που μεταμορφώθηκαν σε γουρούνια και εγκλωβίστηκαν σε μία μαγική πόλη που διευθύνει μία μάγισσα, η οποία διευθύνει ένα λουτρό για θεούς. Η ταινία - η οποία ήταν ο πρώτος καρπός της συνεργασίας με την Disney, όχι στο δημιουργικό κομμάτι βέβαια, αλλά στην παγκόσμια διανομή περισσότερο -  απέσπασε πλήθος διεθνών βραβείων, ανάμεσά τους το Οscar και την Χρυσή Άρκτο. Παρακάτω θα γίνει ειδική αναφορά.
   To 2004, ολοκληρώθηκε η παραγωγή της ταινίας Howls Moving Castle (βασισμένο σε μυθιστόρημα). Μία κατάρα μίας μάγισσας μεταμορφώνει ένα κορίτσι σε γριά γυναίκα. Στην προσπάθειά της να βρει την μορφή της, βρίσκει τον μάγο Howl και το μαγικό του ιπτάμενο κάστρο, στο οποίο κατοικεί και ένα δαιμονικό. Εν τω μεταξύ, ξεσπά πόλεμος με το γειτονικό βασίλειο. Η συνέχεια επί της ...οθόνης.

To 2008, μας έδωσε την επόμενη ταινία του, την Ponyo. Ένα ψάρι διαφορετικό από αυτά που ξέρουμε βρίσκεται στα χέρια ενός αγοριού. Μόνο που αυτό το ψάρι, πραγματοποιεί τις ευχές του και μία από αυτές είναι να γίνει άνθρωπος, όπερ και ...εγένετο. Αυτή η πράξη, όμως, δεν μένει χωρίς συνέπειες από τον πατέρα της, ένας μάγο. Άλλη μία ταινία με οικολογικά μηνύματα, όπου τονίζεται η φιλία - όχι τυχαίο ότι η φιλία αφορά (σχεδόν) αποκλειστικά σε παιδιά.
Αυτό το διάστημα ο Miyazaki εργάζεται σε μία νέα ταινία. το The wind is rising, βασισμένο σε ένα παλιότερο manga κόμικ (αν - τονίζω το ΑΝ - έχω καταλάβει καλά, η ταινία θα βγει στις αίθουσες της Ιαπωνίας τον Ιούνιο εφέτος). Παράλληλα, όμως, με τις ταινίας που ο ίδιος σκηνοθέτησε, εργάστηκε σε άλλες, είτε ως animator είτε ως σεναριογράφος, όπως και σε πολλές τηλεοπτικές παραγωγές.
   Σε κάθε περίπτωση, οι ταινίες του Miyazaki είναι μοναδική απόλαυση για τα μάτια και, είτε συμφωνεί κανείς με το περιεχόμενό τους είτε διαφωνεί, του δίνουν αφορμή να αναρωτηθεί για διάφορα ζητήματα κυρίως κοινωνικού χαρακτήρα. Τελικά, είναι ένας καλλιτέχνης χρήσιμος από όποια πλευρά και να το δει κανείς.

"Bonus"...Μία κοινωνικού και πολιτικού τύπου ανάλυση στο Spirited Away.
   Κατ' αρχάς, ας ξεκαθαρίσουμε τα εξής: Όταν ο Miyazaki γυρνά την ταινία αυτή, δεν είναι πλέον κομμουνιστής. Οπότε, δεν μπορεί να κριθεί ως τέτοιος. Περισσότερο, όμως, στέκομαι σε κάποια στοιχεία που δείχνουν μία απογοήτευση από κάποια πράγματα, μία απαισιοδοξία και, κάπου, έναν αναχωρητισμό, παρότι προσπαθεί να δώσει έναν τόνο αισιοδοξίας, με το να παρουσιάζει μικρά παιδιά να δίνουν μεγάλες μάχες, διαφόρων τύπων. Άλλωστε, ο ίδιος λέει ότι "προσωπικά είμαι πολύ απαισιόδοξος. Αλλά όταν, π.χ., ένας από την ομάδα μου αποκτά μωρό, δεν μπορείς να μην του ευχηθείς ένα καλό μέλλον. Γιατί, δεν μπορώ να πω στο παιδί "Αχ! Δεν έπρεπε να έρθεις σε αυτή την ζωή". Εν τούτοις, ξέρω ότι ο κόσμος βαδίζει σε μία κακή κατεύθυνση. Έτσι, με αυτές τις αλληλοσυγκρουόμενες σκέψεις σκέφτομαι και τί είδους ταινίες θα έπρεπε να κάνω".
   Σε κάθε περίπτωση, ο Miyazaki παραμένει μέχρι και σήμερα άνθρωπος προοδευτικών αντιλήψεων και με μαζική απεύθυνση ιδίως στην χώρα του (παρότι στον υπόλοιπο κόσμο οι ταινίες του θεωρούνται μέχρι και ακατάλληλες για παιδιά, κυρίως λόγω της ιδιοσυγκρασίας της ιαπωνικής παράδοσης (π.χ. η προσέγγιση του θανάτου κ.ά.) που είναι εν πολλοίς "ξένη" για αυτό που αποκαλούμε "δυτικό πολιτισμό", στην Ιαπωνία οι ταινίες του είναι ταινίες που παρακολουθούν μαζικά οι οικογένειες).
   Στην ταινία αυτή ο Miyazaki στηλιτεύει την απληστία του "απλού" ανθρώπου και αυτό το βλέπουμε στην μεταμόρφωση των γονιών της ηρωίδας του, της Κιχίρο, σε γουρούνια, όταν πέφτουν με βουλιμία στα τρόφιμα που βρίσκονται έκθετα στην μαγική πόλη. Εν τούτοις, για αυτούς τους άπληστους "απλούς" ανθρώπους δίνει την μάχη της η ηρωίδα. Θα έλεγε κάποιος πως αυτό είναι φυσικό, αφού είναι οι γονείς της, αλλά: στο τέλος της ταινίας, όταν πια οι γονείς της "ξαναγίνονται" άνθρωποι, δεν φαίνεται να θυμούνται απολύτως τίποτα από την προσωπική τους περιπέτεια αλλά ούτε φαίνεται να κατάλαβαν τον αγώνα που έδωσε η Κιχίρο για να τους ελευθερώσει, επιδεικνύοντας μίας μορφή "αχαριστίας" (μην ξεχνάμε πως σε κάποια σημεία των ταινιών του ο miyazaki βγάζει και έναν μισανθρωπισμό), ενώ και η Κιχίρο δεν κάνει κάτι για να τους το θυμίσει.
   Η μεγάλη επιχείρηση της μάγισσας, τώρα, αντιπροσωπεύει τον κεφαλαιοκρατισμό, στον οποίον όλοι δουλεύουν για τον επιχειρηματία.Η επιχείρηση μάλιστα, τα λουτρά δηλαδή, "ξεπλένει" τις "βρωμιές" των ισχυρών (με την μορφή των θεών) και ουσιαστικά ο Miyazaki μας δείχνει πως οι κεφαλαιοκράτες φαίνονται καθαροί (=ηθικοί) με όποια έννοια έχει στο νου του ο καθένας. Στο κομμάτι αυτό, δηλαδή, ο καλλιτέχνης κρατά τις κομμουνιστικές διδαχές, άλλο που έχει απορρίψει και τον κομμουνισμό. Φαίνονται καθαροί, γιατί το σύστημα τους εμφανίζει έτσι. Και κάπου εδώ τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται πιό σύνθετα στην ταινία (από κοινωνικής και πολιτικής άποψης), αν και παραμένουν σε τελική ανάλυση απλά.
Η Κιχίρο δείχνει ενδιαφέρον βασικά για τέσσερα πρόσωπα: τους γονείς της, τον μικρό ήρωα Χάκυ και τον Απρόσωπο. Για τους γονείς έγραψα ήδη. Ο Χάκου είναι και αυτός ένας από αυτούς, από τους οποίους η μάγισσα έχει κλέψει το όνομά τους - βλέπε τον εαυτό τους ("είμαι το νούμερο οκτώ" όπως λέει το ελληνικό τραγούδι) - αλλά έχει βρεθεί κοντά της και θέλει να ανέλθει στα κλιμάκια της επιχείρησης, ενώ στην χρονική φάση που τον γνωρίζουμε είναι αυτό που θα λέγαμε "τσιράκι" της μάγισσας. H Κιχίρο αγωνίζεται να σώσει και τον Χάκου, για τον οποίο τρέφει αισθήματα μάλλον ερωτικά. Ο δε Απρόσωπος που δεν μπαίνει ως πελάτης στην επιχείρηση και φαίνεται μάλλον ανεπιθύμητος εκεί αλλά δείχνει συμπάθεια προς τη Κιχίρο (η οποία είναι αμοιβαία),  μπαίνει μετά από προτροπή της ηρωίδας και εκεί, στα λουτρά, βγάζει έναν κακό εαυτό. Αυτό το αντιλαμβάνεται η ηρωίδα, το δηλώνει μάλιστα στην ταινία ο σκηνοθέτης. Η Κιχίρο κατορθώνει τελικά και τον βγάζει έξω από τα λουτρά, σώζοντάς τον από τον κακό του εαυτό. Μάλιστα, ο Απρόσωπος αποφασίζει να μείνει με την καλή μάγισσα, την δίδυμη αδερφή της ιδιοκτήτριας των λουτρών, ώστε να την βοηθά στις δουλειές του σπιτιού. Ουσιαστικά, ο Miyazaki δηλώνει πως ο κεφαλαιοκρατισμός είναι αυτός που διαφθείρει τον άνθρωπο και δεν είναι κάποιος εκ γενετής "καλός" ή "κακός".
Ποιοί είναι όμως απόντες από όλη αυτήν την ιστορία; είναι το πλήθος η μάζα των εργαζομένων στα λουτρά, πολλοί από τους οποίους έχουν επίσης χάσει τα ονόματά τους. Με αυτούς η ηρωίδα μιλά, αλλά δεν δείχνει το παραμικρό ενδιαφέρον να τους "σώσει".Το μόνο σημείο που το πλήθος αυτό παίζει κάποιον ρόλο πιό ενεργητικό, είναι όταν ο Απρόσωπος έχει πει πια στα λουτρά και δωροδοκεί τους πάντες με χρυσό, ώστε να τους εκμεταλλευτεί (στην ταινία, όταν η Κιχίρο αρνείται την δωροδοκία του, αρχίζει και τρώει έναν έναν τους εργαζόμενους, δηλαδή όταν εμφανίζεται αντίσταση - ηθική, πολιτική, οικονομική ή όποια θεωρεί καθένας - στην διαφθορά). Μάλιστα, το χρυσάφι αποδεικνύεται άμμος, άρα ασκείται κριτική στην εργατική τάξη πως "ξεπουλιέται" για το τίποτα ή για κάτι που τελικά δεν αξίζει. Και όμως, αυτό το πλήθος που βρίσκεται μέσα στον βούρκο - ίσως δεν είναι τυχαίο ότι κάποια στιγμή, στην σκηνή με τον θεό του ποταμού, τα λουτρά μοιάζουν με βούρκο ή με έλος - αυτό το πλήθος λοιπόν η Κιχίρο δεν "βουτά" για να το σώσει, δεν λέει καν μία κουβέντα για να το βοηθήσει, αρνείται να "μολυνθεί" με το να το αγγίξει. Ίσως θεωρεί πως του αρμόζει αυτή η μοίρα. Προφανώς, εδώ βγαίνει και η απογοήτευση του Miyazaki για την εργατική τάξη και ίσως - τονίζω το ίσως - τελικά δηλώνει όχι τόσο την εναντίωσή του προς τον κομμουνισμό, αλλά την απογοήτευσή του για τον φυσικό φορέα αυτής της ιδεολογίας.
   Ο Miyazaki φαίνεται πως προκρίνει ότι μόνο η ατομική σωτηρία είναι εφικτή και πως αυτή θα την πετύχουν μόνο όσοι είναι "έξω από τον χορό" ή οι ικανοί - με ποιά κριτήρια άραγε κρίνεται η ικανότητα αυτή; - να βγουν από αυτόν. Τελικά, η εξαίσια πραγματικά ταινία ολοκληρώνεται με τους εργαζόμενους στα λουτρά να επευφημούν την κακιά μάγισσα που αφήνει την ηρωίδα να φύγει (χωρίς να είναι ξεκάθαρο αν εδώ θέλει να δείξει ότι η συμφιλίωση εργαζομένων και εργοδοσίας είναι αναγκαία ή αν είναι ακόμα μία κριτική στην εργατική τάξη). Αυτοί θα εξακολουθήσουν να ζουν την ίδια ζωή από την ανατολή έως την δύση του ήλιου, η ηρωίδα θα βρει τους γονείς της και η επιχείρηση λουτρών θα ανοίγει κάθε βράδυ με τους ίδιους όρους. Ο Miyazaki -ασχέτως αν συμφωνεί κανείς με αυτό ή όχι - δηλώνει πως είναι μόνο ατομικός ο δρόμος της ευθύνης και της ελευθερίας. Το συλλογικό στοιχείο κρίνεται ατελέσφορο.

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Τα βραβεία του BeThere! Corfu Animation Festival


Διαγωνιστικό μικρού μήκους:
  • Μέγα βραβείο:Το αγρίμι, Daniel Sousa (US, 2011)
  • Βραβείο κριτικής επιτροπής:Η πλημμύρα, Julia Gromskaya (Italy, 2012)
  • Βραβείο καλύτερης μουσικής για ταινία animationΈνα τέρας Gérard Ollivier (FRANCE, 2011)Μουσική:Valérie PEREZ
Φοιτητικό μικρού μήκους:
  • Καλύτερη φοιτητική ταινία (εξ ημισείας)Φαύλος Κύκλος, Song E Kim (UNITED STATES/ SOUTH COREA , 2012) και Έρωτας κατακούτελα, Tim Reckart (UK, 2012)
  • Ειδική μνεία:Δίδυμη Νίκη Peter Budinsky (SLOVAKIA, 2011)
Βραβείο κοινού (ταινία μικρού μήκους) : Πατέρας, Ivan Bogdanov (BULGARIA/CROATIA/GERMANY, 2012),
Διαγωνιστικό μεγάλου μήκους:
Σέλκιρκ, ο πραγματικός Ροβινσών Κρούσος, Walter Tournier (URUGUAY-ARGENTINA-CHILE, 2012), 80'.
Βραβείο κοινού (ταινία μεγάλου μήκους)Σέλκιρκ, ο πραγματικός Ροβινσών Κρούσος, Walter Tournier (Uruguay-Argentina-Chile, 2012), 80'
Για να δείτε τα βραβεία δείτε στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ, πατήστε ΕΔΩ.

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Hayao Miyazaki. η μαγεία ζει. Μέρος Α΄.

Ο Hayao Miyazaki
   "Μου βγήκε η πίστη" για να βρω έναν τίτλο για το συγκεκριμένο άρθρο. Σκόνταφτα σε τρεις τίτλους: "Θεός ή νέος Ντίσνεϋ; (not)", "Άλλη σχολή" και τέλος "ΔΕΝ είναι ο νέος Ντίσνεϋ και μας αρέσει". Τελικά, θυμήθηκα πώς ένιωσα όταν είδα το Spirited Away (περιέργως μεταφρασθέν στα ελληνικά ως Ταξίδι στην χώρα των θαυμάτων) ένα βράδυ που το Star Channel έβαλε μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα - σχεδόν χαράματα (γενικά, το star τα κάνει αυτά: τέτοιες ώρες δείχνει συχνά-πυκνά αριστουργήματα του κινηματογράφου: άλλο θέμα αυτό βέβαια). Δεν είχα δει την ταινία, δεν ήξερα καν ποιός είναι ο Μιγιαζάκι, μου φαινόταν περίεργη ταινία αλλά δεν με άφηνε να ξεκολλήσω. Και έτσι, νά 'τος ο τίτλος.
   O Μιγιαζάκι γεννήθηκε στο Τόκιο, στις 5 Ιανουαρίου του 1941. Η οικογένεια του πατέρα του είχε μία εταιρεία με ανταλλακτικά μέρη μαχητικών αεροπλάνων και αυτό, όπως θα δούμε, επέδρασε δραματικά στο κινούμενο σχέδιό του (ο πατέρας του, Katsuji, εργαζόταν στην εταιρεία αυτή). Ο Hayao πιτσιρικάς ζωγράφιζε διαρκώς, λοιπόν, αεροπλάνα. Η μητέρα του αγαπούσε τα βιβλία και ήταν κριτική απέναντι σε πολλά κοινωνικοπολιτικά θέματα, κάτι που επέδρασε στην κοσμοθεωρία του Μιγιαζάκι, ο οποίος έγινε κομμουνιστής (μέχρις ενός χρονικού σημείου). Γρήγορα, από το 1947, η μητέρα του διαγνώστηκε με την ασθένεια της νωτιαίας φθίσης και έμεινε τελικά παράλυτη στο κρεβάτι. Και αυτό το γεγονός είχε επίδραση στο έργο του. Γενικά, ο Μιγιαζάκι χρησιμοποιεί στα έργα του πλήθος στοιχείων από τις βιωματικές του εμπειρίες. Στα παιδικά του χρόνια πρέπει να θαύμαζε τους αδελφούς Fleischer (στους οποίους "παραπέμπει" σε κάποιες από τις ταινίες του) και μόνο τις Silly Symphonies από την Ντίσνεϋ (γενικά, δεν τρέφει μεγάλη εκτίμηση για το σύνολο έργο της Ντίσνεϋ, κατά κάποιους λόγω του τρόπου αφήγησης της ιστορίας στις ταινίες της) και είναι  μεγάλος θαυμαστής του Bugs Bunny.
   Αφού άλλαξε πολλές φορές σχολεία λόγω των συνθηκών της εποχής, κατέληξε στο λύκειο της Toyotama και, όπως πολλοί νέοι Ιάπωνες την εποχή εκείνη, ήθελε να ασχοληθεί με το manga. Μεγάλη επίδραση άσκησαν τα σκίτσα του Osamu Tezuka, τον οποίο, σύμφωνα με τον ιδίο, προσπαθούσε να μιμηθεί τελικά παρά να "πατήσει" επάνω του δημιουργικά. Η πρώτη γιαπωνέζικη ταινία που τον οδήγησε στο να πάρει την απόφαση ότι θα ήθελε να γίνει animator, ήταν το Hakujaden (Ο θρύλος του Λευκού Φιδιού). Το πρόβλημά του ήταν πως, ενώ μπορούσε να σχεδιάσει θαυμάσια μηχανές κάθε είδους, αντιμετώπιζε πρόβλημα με την ανθρώπινη μορφή. Αυτό το ξεπέρασε δημιουργώντας ένα δικό του, προσωπικό ύφος στην σχεδίαση των ανθρώπινων χαρακτήρων του. Πριν, όμως, το πετύχει αυτό, είχε αποφασίσει να ακολουθήσει διαφορετική καριέρα: πήγε στο πανεπιστήμιο του Gakushuin από το οποίο αποφοίτησε στα 1963 με πτυχίο στις πολιτικές επιστήμες και στα οικονομικά. Αμέσως, όμως εγκατέλειψε αυτόν το πεδίο για να αφοσιωθεί στο κινούμενο σχέδιο. Σε αυτή του την επιλογή, πιθανώς έπαιξε ρόλο και η ταινία Η βασίλισσα του χιονιού του Σοβιετικού Lev Atamanov, η οποία φαίνεται πως τον συγκίνησε και τον οδήγησε να ασχοληθεί με μεγαλύτερο ζήλο για την βελτίωση των προσωπικών του χαρακτηριστικών, σε ό,τι αφορά το κινούμενο σχέδιο. Και έτσι, έπιασε δουλειά στα στούντιο της Toei Animation.
   Αυτό έγινε τον Απρίλιο του 1963. Γρήγορα έγινε μέλος του σωματείου του και έναν χρόνο μετά μάλιστα έγινε και Γενικός Γραμματέας του (πολιτικά ήταν κομμουνιστής). Η πρώτη του δουλειά - ως inbetweener - ήταν σχεδόν αμέσως μετά την άφιξή του στο στούντιο, στα 1963 (μετά από ένα σύντομο διάστημα μαθητείας), στην ταινία Wanwan Chushingura  καθώς και στην τηλεοπτική σειρά "Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ πέρα από την Σελήνη", όπου μάλιστα ήταν υπεύθυνος για την αλλαγή του τέλους της σειράς.
Στα 1968 ήταν ο βασικός animator (αλλά και concept artist και με άλλες αρμοδιότητες) στην ταινία "The Great adventure of Horus?little Norse Prince Valiant" του σκηνοθέτη, συνεργάτη και φίλου του Isao Takahata (ο οποίος, εκτός των άλλων, έχει γράψει και βιβλία για αρκετούς animators ανά τον κόσμο και ήταν επίσης κομμουνιστής). Έναν χρόνο μετά ήταν πάλι βασικός animator στην ταινία του Kimio Yabuki, Ο παπουτσωμένος γάτος, ενώ έκανε και την εικονογράφηση ενός manga κόμικ με το ίδιο θέμα, βασισμένο στην ταινία. Από εκείνο το σημείο και έπειτα, ο Miyazaki έγινε η μεγάλη φίρμα της Toei και άρχισε να έχει σκηνοθετικές αρμοδιότητες - χωρίς να έχει γίνει ακόμα σκηνοθέτης - όπως στα Flying Phantom Ship, Animal Treasure Island και στο "Αλή Μπαμπά και οι σαράντα κλέφτες". Ήδη πια είχε εμπειρία από όλους τους τομείς της παραγωγής.
O Miyazaki στα χρόνια που εργαζόταν στην Toei
   Στα 1971 έφυγε από την Toei και πέρασε από διάφορα στούντιο, ανάμεσα στα οποία και το TMS entertainment όπου μαζί με τον Takahata σκηνοθέτησε τα πρώτα έξι επεισόδια. Οι δύο σκηνοθέτες προσπάθησαν να προχωρήσουν στην παραγωγή της γνωστής σειράς "Πίπη Φακιδομύτη" σε κινούμενο σχέδιο, αλλά δεν ήρθε ποτέ η έγκριση από την Σουηδία. Έπειτα, υπήρξε ο δημιουργός δύο ταινιών μικρού μήκους στα 1972 με τίτλο Panda! Go Panda. Στα 1978 σκηνοθέτησε αρκετά επεισόδια της σειράς Future Boy Conan, μία μεταφορά ενός παιδικού βιβλίου στην τηλεόραση.
Στα 1979 δημιούργησε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, βασισμένη σε έναν χαρακτήρα που είχε ήδη δουλέψει, του Λουπέν. Έτσι, δημιούργησε το The castle of Cagliostro. Την ίδια χρονική περίοδο, σκηνοθέτησε έξι επεισόδια του Σέρλοκ Χολμς, μία συμπαραγωγή της TMS και της ιταλικής RAI, με ζώα που είχαν ανθρώπινα χαρακτηριστικά.


   Το 1982 ο Μιγιαζάκι άρχισε την έκδοση του manga comic με τον τίτλο (στα ελληνικά μεταφρασμένος) Η Ναυσικά της Κοιλάδας των Ανέμων, και δύο χρόνια μετά (στα 1984) έφτιαξε την ομώνυμη ταινία. Η όλη διαδικασία - και με το κόμικ και με την ταινία - οδήγησε τον Μιγιαζάκι στο συμπέρασμα ότι και ο κομμουνισμός είναι λάθος. Πέραν του πώς στέκεται στο θέμα ο καθένας από την σκοπιά της κοσμοθεωρίας του, αντιλαμβάνομαι πως στους περισσότερους θα φαίνεται περίεργο το πώς κάποιος απορρίπτει μία θεώρηση των πραγμάτων που έως εκείνη την στιγμή υιοθετεί, με αφορμή ένα έργο τέχνης που δημιουργεί και όχι κάποιο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό γεγονός. Το μόνο που μπορώ να απαντήσω σε αυτή την απορία είναι πως, γνωστός μου που έχει ζήσει στην Ιαπωνία και τον Ιαπωνικό τρόπο ζωής μου εξήγησε πως η αντίληψη της ζωής και των πραγμάτων εν γένει είναι εντελώς διαφορετικός από τον δικό μας. 
Η ταινία αυτή περνά ποικίλα μηνύματα πασιφιστικά έως αντιμιλιατιριστικά, φεμινιστικά, οικολογικά, αντίστασης, σε ένα μετα-αποκαλυπτικό μέλλον, όπου μία πριγκήπισσα προσπαθεί να σώσει τους υπηκόους της από δύο μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις. Τα αεροσκάφη - ένα αντικείμενο που το ήξερε πάρα πολύ καλά - παίζουν σημαντικό ρόλο στην υπόθεση και δίνουν εξαιρετικές εικόνες. Η ταινία αυτή είναι ουσιαστικά η εισαγωγή στον μετέπειτα κόσμο του Μιγιαζάκι.

   Έναν χρόνο μετά, μαζί με τον Takahata, ίδρυσαν το Studio Ghibli και έναν χρόνο μετά το στούντιο έδωσε την πρώτη του ταινία, το Laputa: The castle in the sky. Παρότι πλέον δεν ήταν κομμουνιστής, πάντα θεωρούσε σημαντικούς τους αγώνες της εργατικής τάξης και, όταν στα 1984 βρέθηκε στην Ουαλία και ήταν μάρτυρας των αγώνων των ανθρακωρύχων στην Αγγλία, πήρε αυτές τις εικόνες μαζί του και τις ενέταξε στην ταινία αυτή, ενώ οι ίδιες σκηνές μάχης των εργατών είναι - κατά κάποιον τρόπο - και φόρος τιμής στους αγώνες των ανθρακωρύχων της χώρας του.

Πολύ δημοφιλές στο εξωτερικό είναι το φιλμ  του 1988, Ο γείτονάς μου ο Τοτόρο όπου δύο μικρά κορίτσια θα συναντηθούν με παράξενα πλάσματα και πνεύματα (η ιαπωνική ζωή επηρεάζεται εντονότατα από την υπόθεση της ύπαρξης πνευμάτων). Η αναφορά στην μητέρα των κοριτσιών που είναι κλεισμένη σε ίδρυμα για νοσηλεία είναι ταυτόχρονα φόρος τιμής στην μητέρα του δημιουργού.

Στα 1989 μας έδωσε την ταινία Kiki's delivery service, με την ιστορία μίας μικρής μάγισσας που προσπαθεί να βρει την τύχη της στην μεγάλη πολύ. Ο περίεργος και μαγικός κόσμος του Μιγιαζάκιείναι πάντα εδώ και το πέταγμα παίζει πάλι έναν πολύ σημαντικό ρόλο. Η κίνηση, ενίοτε εκπληκτικά δοσμένη (προσέξτε την ...κίνηση των αυτοκινήτων στους δρόμους στο treiler).

 Εδώ θα κλείσω το πρώτο μέρος του αφιερώματος στον Μιγιαζάκι. Ελπίζω πως σχετικά σύντομα θα ακολουθήσει το δεύτερο.

Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013

Τα βραβεία του 8ου Athens Animfest.

  Εχτές ολοκληρώθηκε το 8ο Athens Animfest ανακοινώθηκαν και οι νικητές των διαγωνιστικών τμημάτων. Θα ασχοληθώ με το ελληνικό διαγωνιστικό (όλους τους νικητές/νικήτριες σε όλες τις κατηγορίες, θα τους βρείτε ΕΔΩ ). Στο ελληνικό διαγωνιστικό, νικητής ήταν το Η ζωή ένα μολύβι, της Μαργαρίτας Σιμοπούλου (στο πρόγραμμα αναφερόταν και η ίδια ως παραγωγός, μετά την ανακοίνωση των βραβείων ως παραγωγός αναφέρεται το ΤΕΙ της Αθήνας. Ως τεχνική, δεν υπάρχει αναφορά στο πρόγραμμα, αλλά στα βραβεία δίνεται η 2D digital animation). Το δεύτερο βραβείο πήρε το The fartist (έξυπνο λογοπαίγνιο) σε σκηνοθεσία, animation Κώστα Φάτση και σενάριο του ίδιου και της Άννας Παπαρίζου (σημείωση: αναρτώ τα βίντεο που κατάφερα να βρω: π.χ. το "η ζωή ένα μολύβι" δεν το βρήκα κάπου).



Το τρίτο βραβείο πήγε στο Happilness σε σκηνοθεσία, σενάριο και animation της Μαρίας Κοζάρη-Μελά και σε συμπαραγωγή με το ΤΕΙ Αθήνας.



Τέλος, Ειδική μνεία έλαβε το "Μικρό σπίτι" της ομάδας μαθητών του 2ου Γυμνασίου Αριδαίας.


      Τώρα, πώς θα έκρινα προσωπικά εγώ: Πρώτα, θα έβαζα τα ζητήματα τεχνικής και έπειτα θα κοιτούσα αν αυτό που βλέπω "βγάζει νόημα", δηλαδή να είναι εύληπτο (και σαφώς δεν εννοώ "ελαφρύ": εννοώ άμεσο). Πρώτο, λοιπόν, θα έβγαζα το Sunny του Χρήστου  Σκουρόπουλου. Το "Η ζωή ένα μολύβι, ενώ αρχικά μου άρεσε, όταν είδα την τεχνική που χρησιμοποιήθηκε πήρα μία σχετική απογοήτευση, γιατί θεωρούσα πως ήταν μία μεικτή τεχνική: Ως digital animation, μπορούσε ίσως να αξιποιήσει αλλιώς τις δυνατότητες του μέσου. Αυτό βέβαια έχει να κάνει ότι η προσωπική μου  άποψη είναι πως χρησιμοποιείς το κάθε μέσο για αυτό που κάνει βασικά, όχι για κάτι που βασικά γίνεται με άλλο μέσο.

Το Τhe fartist, θα το έβαζα στην ίδια μοίρα με το Merril's first date του Ρήγα Κούγκολου και του La soupe του Δημήτρη Χριστάκη  και παραγωγή της Supinfocom Arles.




Από κει έπειτα, μνεία θα έδινα πάντα σε ό,τι θα έστελναν μαθητές, ώστε να δώσω θάρρος να συνεχίσουν, άσχετα από το αν έχουν και τί είδους προβλήματα οι ταινίες τους.
Για το 8 minute deadline της Ζήνας και του Πέτρου Παπαδόπουλου (παραγωγή των δύο, της Μαρίας Χατζάκου και της Haos Film): έχω την εντύπωση ότι ήταν περισσότερο video art παρά animation. Όπερ σημαίνει ότι σε έναν διαγωνισμό γενικά video, πιθανότατα θα το έβαζα στους νικητές. Αλλά μιλάω πάντα σαν (wannabe) animator. Τέλος υπήρχαν και ταινίες αξιόλογες, οι οποίες όμως για να γίνουν κατανοητές απαιτούσαν ειδικές γνώσεις του θεατή (όπως η Παρτίδα σκακιού των Στεφανία Βλάχου και Μαρία Σιαβίκη, που έπρεπε να γνωρίζει κάποιος τους κανόνες του σκακιού για να καταλάβει την ανατροπή).
   Και δύο λόγια για τον "Θησαυρό στην ρίζα του Δέντρου της Γης" αλλά και για την διοργάνωση: με την ποιότητα ήχου που προβλήθηκε το επεισόδιο, ούτε εγώ δεν άντεχα και έλεγα "άντε να τελειώσει να ησυχάσουμε". Και αν το έλεγα εγώ αυτό, σκέψου ένας θεατής". Υπ' αυτήν την έννοια, άσχετα από το πώς κρίνει κανείς την ποιότητα της ιδέας, του animation κτλ, δεν ξέρω αν θα μπορούσε κάποιος να κάτσει σοβαρά να την κρίνει ως καλή ή κακή. Επιπλέον, το γεγονός αυτό - της ποιότητας του ήχου - μου έδωσε να καταλάβω ότι δεν είχε γίνει κάποια δοκιμαστική προβολή (αυτό γίνεται πιό φανερό από το γεγονός ότι στον περυσινό διαγωνισμό πριν από κάθε ταινία υπήρχε ένα πολύ σύντομο βίντεο με το λογότυπο του φεστιβάλ, άρα είχε γίνει ενδεχομένως μία επεξεργασία σε κάποια θέματα, ώστε να μην υπάρχουν τεχνικά προβλήματα). Ακόμα, δημιουργούνται ερωτήματα σε σχέση με το γεγονός ότι ως ταινίες animation συμπεριλήφθηκαν στο πρόγραμμα του φεστιβάλ βίντεο από ηλεκτρονική παιχνίδια. Αυτό δείχνει ζητήματα στο θέμα της επιλογής των ταινιών. Και το πρόβλημα δεν είναι τόσο του "δημιουργού", όσο της διοργάνωσης. Τέλος, σε σχέση με πέρυσι δεν υπάρχει αιτιολόγηση - μέχρι την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές τουλάχιστον - των προτάσεων για βράβευση.