Ολοκληρώθηκε και το 10ο Athens Animfest. Ανακηρύχτηκαν και οι νικητές (μπορείτε να τους δείτε αναλυτικά ΕΔΩ). Να αναφέρω ειδικά όμως τους νικητές του ελληνικού διαγωνιστικού:
Το πρώτο βραβείο το πήρε το "My stuffed granny" της Έφης Παππά, μία συμπαραγωγή Ελλάδας και Μεγάλης Βρεττανίας. Το βραβείο το άξιζε - ήταν το μεγάλο φαβορί άλλωστε εξ αρχής - αλλά άλλο να το ακούς και άλλο να το βλέπεις (ανάμεσα στους συντελεστές της ταινίας και ο Γιάννης Ζόγκας). Αυτό που καταλαβαίνει, βέβαια, κανείς βλέποντας αυτή την δουλειά αλλά και τα credits στο τέλος της ταινίας, είναι η αποφασιστική σημασία της συλλογικής δουλειάς και της οργάνωσης της δουλειάς από την αρχή έως το τέλος.
Το δεύτερο βραβείο το πήρε ο Άγγελος Ροδιτάκης. Η ταινία του, "Safe place", είχε κάνει από τη στιγμή που "βγήκε" στην δημοσιότητα μεγάλη εντύπωση και πολλοί ήμαστε - και είμαστε - αυτοί και αυτές που λέγαμε και λέμε ότι θα είναι μεγάλη επιτυχία να μείνει αυτό το παιδί στην Ελλάδα και να κάνει την δουλειά που ξέρει να κάνει. Προσωπικά, το θεωρώ πολύ δύσκολο τελικά να γίνει, εκτός και κάνει υπομονή, περιμένοντας κάτι οργανωμένο.
To τρίτο βραβείο το πήρε η ταινία του Αριστοτέλη Μαραγκού "Πορτραίτο". Η τεχνική της είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και το αφήγημα δομημένο και, καθώς ακολουθεί παραδοσιακές φόρμες, εγώ δεν θα φέρω αντίρρηση για το βραβείο :D
Από εκεί και έπειτα, υπήρχαν και άλλες ταινίες ενδιαφέρουσες κατά την άποψή μου και αναφέρομαι κυρίως σε αυτές που είχαν δομή συγκεκριμένη και με εξωστρεφή αναφορά, ανεξάρτητα από την τεχνική που χρησιμοποίησαν. Εφέτος, οφείλω να ομολογήσω ότι, άσχετα από το αν σου άρεσε ή όχι κάτι που έβλεπες, είχε τελικά μεγάλη σημασία το να βλέπεις αν κάτι έχει αφηγηματική μορφή, δηλαδή μία ιστορία με αρχή, μέση και τέλος και με ένα οποιοδήποτε περιεχόμενο που απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό. Παρακάτω θα εξηγήσω τί εννοώ.
Πρώτα, όμως, θα γκρινιάξω άλλη μία φορά: Η συμμετοχή μου, το 5ο επεισόδιο του "Μες στα μπουντρούμια", "χαντακώθηκε" αφού ο ήχος ήταν κατεστραμμένος (παρότι ακολουθήθηκαν οι προδιαγραφές που ζητήθηκαν από τους διοργανωτές). Εφόσον δε μιλάμε για σειρά με μεγάλο βάρος στο διαλογικό κομμάτι, κανείς δεν κατάλαβε τί ακριβώς πραγματευόταν το επεισόδιο. Έφτασα - για δεύτερη φορά, γιατί και στην προηγούμενη συμμετοχή μου ο ήχος ήταν απαράδεκτος, αλλά εκεί είχα την "παρηγοριά" ότι και άλλες ταινίες αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα ήχου - να λέω "άντε να τελειώνει γιατί δεν αντέχεται. Ο ήχος ήταν διακοπτόμενος (κάθε 2 ή 3 δευτερόλεπτα) ενώ ο ήχος φαινόταν να παίζει σε χαμηλότερο pitch από το κανονικό. Οπότε, για λόγους τυπικούς, ανεβάζω εδώ το επεισόδιο, μη τυχόν θελήσει να το δει κάποιος/κάποια, έστω και κατόπιν εορτής :D.
Το πρώτο βραβείο το πήρε το "My stuffed granny" της Έφης Παππά, μία συμπαραγωγή Ελλάδας και Μεγάλης Βρεττανίας. Το βραβείο το άξιζε - ήταν το μεγάλο φαβορί άλλωστε εξ αρχής - αλλά άλλο να το ακούς και άλλο να το βλέπεις (ανάμεσα στους συντελεστές της ταινίας και ο Γιάννης Ζόγκας). Αυτό που καταλαβαίνει, βέβαια, κανείς βλέποντας αυτή την δουλειά αλλά και τα credits στο τέλος της ταινίας, είναι η αποφασιστική σημασία της συλλογικής δουλειάς και της οργάνωσης της δουλειάς από την αρχή έως το τέλος.
Το δεύτερο βραβείο το πήρε ο Άγγελος Ροδιτάκης. Η ταινία του, "Safe place", είχε κάνει από τη στιγμή που "βγήκε" στην δημοσιότητα μεγάλη εντύπωση και πολλοί ήμαστε - και είμαστε - αυτοί και αυτές που λέγαμε και λέμε ότι θα είναι μεγάλη επιτυχία να μείνει αυτό το παιδί στην Ελλάδα και να κάνει την δουλειά που ξέρει να κάνει. Προσωπικά, το θεωρώ πολύ δύσκολο τελικά να γίνει, εκτός και κάνει υπομονή, περιμένοντας κάτι οργανωμένο.
To τρίτο βραβείο το πήρε η ταινία του Αριστοτέλη Μαραγκού "Πορτραίτο". Η τεχνική της είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και το αφήγημα δομημένο και, καθώς ακολουθεί παραδοσιακές φόρμες, εγώ δεν θα φέρω αντίρρηση για το βραβείο :D
Από εκεί και έπειτα, υπήρχαν και άλλες ταινίες ενδιαφέρουσες κατά την άποψή μου και αναφέρομαι κυρίως σε αυτές που είχαν δομή συγκεκριμένη και με εξωστρεφή αναφορά, ανεξάρτητα από την τεχνική που χρησιμοποίησαν. Εφέτος, οφείλω να ομολογήσω ότι, άσχετα από το αν σου άρεσε ή όχι κάτι που έβλεπες, είχε τελικά μεγάλη σημασία το να βλέπεις αν κάτι έχει αφηγηματική μορφή, δηλαδή μία ιστορία με αρχή, μέση και τέλος και με ένα οποιοδήποτε περιεχόμενο που απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό. Παρακάτω θα εξηγήσω τί εννοώ.
Πρώτα, όμως, θα γκρινιάξω άλλη μία φορά: Η συμμετοχή μου, το 5ο επεισόδιο του "Μες στα μπουντρούμια", "χαντακώθηκε" αφού ο ήχος ήταν κατεστραμμένος (παρότι ακολουθήθηκαν οι προδιαγραφές που ζητήθηκαν από τους διοργανωτές). Εφόσον δε μιλάμε για σειρά με μεγάλο βάρος στο διαλογικό κομμάτι, κανείς δεν κατάλαβε τί ακριβώς πραγματευόταν το επεισόδιο. Έφτασα - για δεύτερη φορά, γιατί και στην προηγούμενη συμμετοχή μου ο ήχος ήταν απαράδεκτος, αλλά εκεί είχα την "παρηγοριά" ότι και άλλες ταινίες αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα ήχου - να λέω "άντε να τελειώνει γιατί δεν αντέχεται. Ο ήχος ήταν διακοπτόμενος (κάθε 2 ή 3 δευτερόλεπτα) ενώ ο ήχος φαινόταν να παίζει σε χαμηλότερο pitch από το κανονικό. Οπότε, για λόγους τυπικούς, ανεβάζω εδώ το επεισόδιο, μη τυχόν θελήσει να το δει κάποιος/κάποια, έστω και κατόπιν εορτής :D.
Τώρα, δύο λόγια για το μεγάλο πλήθος των ταινιών του φεστιβάλ που ήταν πολύ προσωπικές (εδώ μεταφέρω και συμπεράσματα από συζήτηση με φίλους, με τους οποίους συζητήσαμε μετά το πέρας της διοργάνωσης). Είναι κατανοητό και θετικό να υπάρχουν και πιο "προσωπικές" ταινίες, οι οποίες όντως πάντα έχουν να δώσουν κάτι. Όμως, όταν το φαινόμενο παίρνει τόσο μεγάλες διαστάσεις και η αναφορά γίνεται αυτοαναφορά, χωρίς μάλιστα αρχή, μέση και τέλος, ή όταν κάποιοι πραγματικά ενδιαφέροντες πειραματισμοί - κάποιοι μάλιστα περισσότερο θα είχαν σημασία για ένα επιστημονικό συνέδριο, παρά για φεστιβάλ animation - φτάνουν στο άκρο και επαναλαμβάνονται χωρίς τελικά να λένε κάτι για τους πολλούς ή έστω για ένα δυναμικό κομμάτι λίγων (η αφήγηση εξαφανίστηκε σε πολλές από αυτές τις ταινίες), τότε υπάρχει θέμα. Όπως δε πολύ σωστά είπε φίλος μου, το να προσπαθείς να προκαλέσεις σήμερα με κάτι που ήταν προκλητικό πριν 50-60 χρόνια, δεν προσφέρει τελικά κάτι νέο. Υπήρχαν και ταινίες που ήταν προσωπικές, αλλά είχαν συγκεκριμένη δομή και εκφορά ενός λόγου αφηγηματικού που, θα μπορούσε να πει κάποιος, ακόμα και ένα αυστηρά προσωπικό ζήτημα να ήθελαν να επικοινωνήσουν, το πετύχαιναν, οπότε δεν ήταν "απόμακρες". Βέβαια, το ζήτημα δεν είναι θέμα του animation, αλλά αφορά στις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που ζούμε, οπότε υπάρχει αυτή η εξήγηση. Προσωπικά, όμως, δεν πιστεύω ότι προτείνεται με αυτόν τον τρόπο κάποια διέξοδος. Και τελικά, νομίζω ότι αποδεικνύεται και με αυτόν τον τρόπο ότι η μορφή έχει τελικά μικρότερη σημασία από το περιεχόμενο ενός έργου ή, σε άλλη περίπτωση, έχει μέχρι ίση αξία. Προσωπικά, πάντως, πολλές από αυτές τις ταινίες θα τις ενέτασσα περισσότερο στο video art και λιγότερο στο animation.
Από εκεί και έπειτα, παρότι το φεστιβάλ έκανε σαφή ανοίγματα και σε άλλους χώρους - και αυτό πρέπει να συνεχιστεί - εν τούτοις τα ζητήματα της οργάνωσης ήταν και πάλι πολλά: Πέρα από τα προβλήματα ήχου - έμαθα ότι αντίστοιχα ζητήματα υπήρξαν και σε άλλα τμήματα του προγράμματος του φεστιβάλ - είχαμε αλλαγές στο πρόγραμμα τρέχοντος του φεστιβάλ, κακή οργάνωση του προγράμματος (προσωπικά θεωρώ μεγάλο λάθος το αφιέρωμα στον Παναγιώτη τον Ράππα να μεταφέρεται σε ώρες σχεδόν απαγορευτικές για παιδιά) κτλ. Γενικά, υπάρχει ακόμη πολλή δουλειά να γίνει.
Η ομιλία του Άγγελου Ρούβα για το ελληνικό animation.
Πριν το ελληνικό διαγωνιστικό, έγινε η παρουσίαση του Άγγελου Ρούβα για το ελληνικό animation. Η εκδήλωση έγινε με την αφορμή της συμπλήρωσης εφέτος των 70 χρόνων από όταν "βγήκε" η πρώτη ελληνική ταινία aκαρτούν, "Ο Ντούτσε αφηγείται" του Σταμάτη Πολενάκη (το κομμάτι αυτό της παρουσίαση θα το έκανε ο γιος του ο Λέανδρος, ο οποίος όμως δεν ήρθε δυστυχώς).
Ο Άγγελος Ρούβας λοιπόν έκανε μία παρουσίαση της ιστορίας - σε αδρές γραμμές αναγκαστικά - του ελληνικού animation και της πορείας αυτού μέχρι τις ημέρες μας.
Κατόπιν, το πιο πρακτικό κομμάτι της παρουσίασής του αφορούσε το γιατί και πώς μπορεί να οργανωθεί το ελληνικό animation, ώστε να παρουσιάσει έργο εντός και εκτός συνόρων. Συνδύασε την αντίληψή του με την φιλοσοφική θεώρηση που έχει ο ίδιος για τα πράγματα - με την οποία διαφωνώ και του το έχω πει: εγώ είμαι περισσότερο αριστοτελικός και υλιστής, ενώ αυτός είναι πλατωνικός - εν τούτοις, κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι στις σημερινές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, ο τρόπος που προτείνει είναι ουσιαστικά μονόδρομος (επίσης, διαφωνίες έχω και σε ιστορικά και κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, αλλά αυτό είναι άλλης τάξης συζήτηση, έτσι; :D ).
Ο ίδιος σκοπεύει να ασχοληθεί περισσότερο με το κομμάτι της παραγωγής - στα διεθνή όμως πρότυπα, όχι στα ελληνικά - και στην κατεύθυνση αυτή κινείται ήδη. προσπαθώντας να συμπληρώσει τα κομμάτια του παζλ που λείπουν για να κάνει την αρχή ενός μεγάλου εγχειρήματος. Οι εκδηλώσεις για τα 70χρονα του ελληνικού animation θα αξιοποιηθούν σε αυτή την κατεύθυνση, καθώς ορθώς είπε ότι δεν έχει νόημα να γίνει μία γιορτή απλώς για να γίνει, αν δεν έχει πρακτικό αποτέλεσμα και προοπτική για το ελληνικό animation.
Ακολούθως, θα μπορέσετε να παρακολουθήστε εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του, την οποία βιντεοσκόπησα. ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Καθώς ο συνολικός χρόνος είναι πολύ μεγάλος, το βίντεο το "έσπασα" σε 7 κομμάτια. Επειδή, όμως, τα δεδομένα είναι πολλά, καθυστερεί αρκετά η ανάρτησή τους στο youtube. Έτσι, δεν είναι όλα ανεβασμένα, αλλά θα ενημερώνω το άρθρο όποτε θα έχει "ανέβει" ένα από τα βίντεο. Ελπίζω τις επόμενες ημέρες αυτό να έχει ολοκληρωθεί, ώστε να έχετε όλα τα αρχεία (οπότε καλό θα είναι να επανέρχεστε στην σελίδα προς το τέλος κάθε ημέρας για να βλέπετε ό,τι έχει ανέβει).
