Τα βραβεία του 8ου Athens Animfest.

  Εχτές ολοκληρώθηκε το 8ο Athens Animfest ανακοινώθηκαν και οι νικητές των διαγωνιστικών τμημάτων. Θα ασχοληθώ με το ελληνικό διαγωνιστικό (όλους τους νικητές/νικήτριες σε όλες τις κατηγορίες, θα τους βρείτε ΕΔΩ ). Στο ελληνικό διαγωνιστικό, νικητής ήταν το Η ζωή ένα μολύβι, της Μαργαρίτας Σιμοπούλου (στο πρόγραμμα αναφερόταν και η ίδια ως παραγωγός, μετά την ανακοίνωση των βραβείων ως παραγωγός αναφέρεται το ΤΕΙ της Αθήνας. Ως τεχνική, δεν υπάρχει αναφορά στο πρόγραμμα, αλλά στα βραβεία δίνεται η 2D digital animation). Το δεύτερο βραβείο πήρε το The fartist (έξυπνο λογοπαίγνιο) σε σκηνοθεσία, animation Κώστα Φάτση και σενάριο του ίδιου και της Άννας Παπαρίζου (σημείωση: αναρτώ τα βίντεο που κατάφερα να βρω: π.χ. το "η ζωή ένα μολύβι" δεν το βρήκα κάπου).



Το τρίτο βραβείο πήγε στο Happilness σε σκηνοθεσία, σενάριο και animation της Μαρίας Κοζάρη-Μελά και σε συμπαραγωγή με το ΤΕΙ Αθήνας.

Τέλος, Ειδική μνεία έλαβε το "Μικρό σπίτι" της ομάδας μαθητών του 2ου Γυμνασίου Αριδαίας.

      Τώρα, πώς θα έκρινα προσωπικά εγώ: Πρώτα, θα έβαζα τα ζητήματα τεχνικής και έπειτα θα κοιτούσα αν αυτό που βλέπω "βγάζει νόημα", δηλαδή να είναι εύληπτο (και σαφώς δεν εννοώ "ελαφρύ": εννοώ άμεσο). Πρώτο, λοιπόν, θα έβγαζα το Sunny του Χρήστου  Σκουρόπουλου. Το "Η ζωή ένα μολύβι, ενώ αρχικά μου άρεσε, όταν είδα την τεχνική που χρησιμοποιήθηκε πήρα μία σχετική απογοήτευση, γιατί θεωρούσα πως ήταν μία μεικτή τεχνική: Ως digital animation, μπορούσε ίσως να αξιποιήσει αλλιώς τις δυνατότητες του μέσου. Αυτό βέβαια έχει να κάνει ότι η προσωπική μου  άποψη είναι πως χρησιμοποιείς το κάθε μέσο για αυτό που κάνει βασικά, όχι για κάτι που βασικά γίνεται με άλλο μέσο.

Το Τhe fartist, θα το έβαζα στην ίδια μοίρα με το Merril's first date του Ρήγα Κούγκολου και του La soupe του Δημήτρη Χριστάκη  και παραγωγή της Supinfocom Arles.

Από κει έπειτα, μνεία θα έδινα πάντα σε ό,τι θα έστελναν μαθητές, ώστε να δώσω θάρρος να συνεχίσουν, άσχετα από το αν έχουν και τί είδους προβλήματα οι ταινίες τους.

Για το 8 minute deadline της Ζήνας και του Πέτρου Παπαδόπουλου (παραγωγή των δύο, της Μαρίας Χατζάκου και της Haos Film): έχω την εντύπωση ότι ήταν περισσότερο video art παρά animation. Όπερ σημαίνει ότι σε έναν διαγωνισμό γενικά video, πιθανότατα θα το έβαζα στους νικητές. Αλλά μιλάω πάντα σαν (wannabe) animator. Τέλος υπήρχαν και ταινίες αξιόλογες, οι οποίες όμως για να γίνουν κατανοητές απαιτούσαν ειδικές γνώσεις του θεατή (όπως η Παρτίδα σκακιού των Στεφανία Βλάχου και Μαρία Σιαβίκη, που έπρεπε να γνωρίζει κάποιος τους κανόνες του σκακιού για να καταλάβει την ανατροπή).
   Και δύο λόγια για τον "Θησαυρό στην ρίζα του Δέντρου της Γης" αλλά και για την διοργάνωση: με την ποιότητα ήχου που προβλήθηκε το επεισόδιο, ούτε εγώ δεν άντεχα και έλεγα "άντε να τελειώσει να ησυχάσουμε". Και αν το έλεγα εγώ αυτό, σκέψου ένας θεατής". Υπ' αυτήν την έννοια, άσχετα από το πώς κρίνει κανείς την ποιότητα της ιδέας, του animation κτλ, δεν ξέρω αν θα μπορούσε κάποιος να κάτσει σοβαρά να την κρίνει ως καλή ή κακή. Επιπλέον, το γεγονός αυτό - της ποιότητας του ήχου - μου έδωσε να καταλάβω ότι δεν είχε γίνει κάποια δοκιμαστική προβολή (αυτό γίνεται πιό φανερό από το γεγονός ότι στον περυσινό διαγωνισμό πριν από κάθε ταινία υπήρχε ένα πολύ σύντομο βίντεο με το λογότυπο του φεστιβάλ, άρα είχε γίνει ενδεχομένως μία επεξεργασία σε κάποια θέματα, ώστε να μην υπάρχουν τεχνικά προβλήματα). Ακόμα, δημιουργούνται ερωτήματα σε σχέση με το γεγονός ότι ως ταινίες animation συμπεριλήφθηκαν στο πρόγραμμα του φεστιβάλ βίντεο από ηλεκτρονική παιχνίδια. Αυτό δείχνει ζητήματα στο θέμα της επιλογής των ταινιών. Και το πρόβλημα δεν είναι τόσο του "δημιουργού", όσο της διοργάνωσης. Τέλος, σε σχέση με πέρυσι δεν υπάρχει αιτιολόγηση - μέχρι την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές τουλάχιστον - των προτάσεων για βράβευση.