Από τα πρώτα κινούμενα σχέδια που με νοσταλγία έρχονται στην μνήμη μου που έδειχνε η ΕΡΤ ή η ΥΕΝΕΔ κατά τα τέλη της δεκαετίας '70 - αρχές δεκαετίας του '80, είναι αυτά του Φέλιξ του γάτου. Αν θυμάμαι καλά, ήταν τα νεώτερα, σχετικά, της σειρά, χωρίς να παίρνω και όρκο όμως ότι δεν προβάλλονταν και τα παλιότερα.
Ο άνθρωπος που βρισκόταν πίσω από τον Φέλιξ, ήταν ο Πατ Σάλλιβαν.
Ο Πατ γεννήθηκε στις εργατικές συνοικίες του Σύδνεϋ στα 1886, ως Patrick O'Sullivan. Αφού πήγε σε διάφορα σχολεία και ολοκλήρωσε την βασική του εκπαίδευση, σπούδασε τέχνη στην Art Society παρακολουθώντας νυχτερινά μαθήματα, αφού τα πρωινά εργαζόταν σαν θυροφύλακας σε ζυθοποιείο.
Μετά την αποφοίτησή του έβγαζε από εδώ κι από εκεί χρήματα σκιτσάροντας καρικατούρες, πορτραίτα ανθρώπων, σκίτσα που μοίραζε σε κουρεία, λίγα που έδωσε σε κάποιες εφημερίδες. Στάθηκε λίγο καλύτερα στα πόδια του μετά το 1905, όταν βρήκε μόνιμη δουλειά στην εφημερίδα The Worker (δεν έχω βρει αν πρόκειται για την εφημερίδα που έβγαινε στο Μπρισμπέιν και σχετιζόταν με το αυστραλιανό εργατικό κόμμα ή με άλλη ομότιτλη εφημερίδα αλλού. Πάντως, στο Σύδνεϋ εφημερίδα με τέτοια τιτλοφορία βρήκα ότι βγήκε στα 1913). Λίγο μετά, εργάστηκε ανεξάρτητα.
Στα 1909 άφησε το Ιρλανδικό Ο' από το επίθετό του και πήγε στην Αγγλία (ο ρατσισμός εναντίον των Ιρανδών στην Αγγλία ήταν έντονος και σχετιζόταν μετο ιρλανδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα και μετουςΙρλανδούς μετανάστες στην Αγγλα), αλλά δεν είχε πολύ καλύτερη τύχη απ΄αυτή που είχε στην Αυστραλία.
Εκεί, μίλησε η τύχη: μετά από ένα ξέφρενο μεθύσι πάνω σε ένα πλοίο, κοιμήθηκε σε αυτό. Την άλλη μέρα ξύπνησε εν πλω προς τις ΗΠΑ. Έτσι, στα 1910 πήγε στην Νέα Υόρκη. Τα πρώτα του λεφτά βγήκαν το ίδιο δύσκολα όπως και στις άλλες αγγλόφωνες χώρες, ώσπου κάποια στιγμή προσελήφθη στην επιχείρηση τύπου των McClure, όπου έκανε κάποιες σειρές καρτούν, μία εκ των οποίων αργότερα έκανε κινούμενο σχέδιο.
Στα 1915 ο Σάλλιβαν έφτιαξε το δικό του στούντιο. Στα 1917 έβγαλε την πρώτη του ταινία, τις "Ιστορίες του Τόμας Γάτου", στην ουσία μία προαναγγελία του Φέλιξ. Όμως, ο Σάλλιβαν δεν ήταν και τόσο αθώος όσο τα σχέδιά του. Κατηγορήθηκε για βιασμό μίας δεκατετράχρονης και μπήκε 9 μήνες φυλακή. Η φήμη που απέκτησε από την ταινία του εξανεμίστηκε γρήγορα μετά από αυτό το περιστατικό. Μετά την αποφυλάκισή του όμως, παντρεμένο τώρα με μία γυναίκα που γνώρισε σε καμπαρέ, άρχισε την πιό συστηματική ενασχόληση με το κινούμενο σχέδιο.
Πρωταγωνιστής ήταν πάλι ο Τόμας, αλλά μετά την τέταρτη ταινία, ο Τόμας "βαφτίστηκε" Φέλιξ. Ο Φέλιξ, ήταν ο πρώτος εξανθρωπισμένος χαρακτήρας ζώου στην ιστορία του κινουμένου σχεδίου. Η Paramount που είχε συμβόλαιο με το Σάλλιβαν το έσπασε, καθώς ο τελευταίος είχε σωρό προβλήματα συμπεριφοράς. Βρήκε, όμως, διανομή στις ΗΠΑ μέσω της Margaret Winkler, η οποία αργότερα ανέλαβε και τον Ντίσνεϋ στα πρώτα του βήματα. Γρήγορα, οι περισσότερες αίθουσες των Ηνωμένων Πολιτειών έπαιζαν τα δημιουργήματα του Πατ.
Ο Φέλιξ ήταν και η πρώτη εμπορική φίρμα από τα κινούμενα σχέδια. Έδωσε πολλά χρήματα στον Σάλιββαν μέσα από την εκμετάλλευση της εικόνας του. Άργησε μεν να κάνει την πρώτη ταινία του με ήχο (αυτό έγινε στα 1928), αλλά ήταν το πρώτο κινούμενο σχέδιο που μεταδόθηκε, πειραματικά έστω, από την τηλεόραση.
Η γυναίκα του σκοτώθηκε στα 1932 και ο ίδιος φαίνεται ότι δεν άντεξε - παράδοξο θα έλεγε κανείς για τον χαρακτήρα του, αλλά ίσως μόνο αυτή τον κρατούσε στα συγκαλά του - και πέθανε στα 1933. Υπέφερε από σύφιλη, αλκοολισμό "φυσικά" και με διανοητικά προβλήματα.
Η μορφή που έμεινε κλασσικά στην μνήμη όλων μας - και στην δική μου - ως ο Φέλιξ, είναι επί της ουσίας κλεμμένη από τον χαρακτήρα του Σάλλιβαν.
Ο άνθρωπος που βρισκόταν πίσω από τον Φέλιξ, ήταν ο Πατ Σάλλιβαν.
Ο Πατ γεννήθηκε στις εργατικές συνοικίες του Σύδνεϋ στα 1886, ως Patrick O'Sullivan. Αφού πήγε σε διάφορα σχολεία και ολοκλήρωσε την βασική του εκπαίδευση, σπούδασε τέχνη στην Art Society παρακολουθώντας νυχτερινά μαθήματα, αφού τα πρωινά εργαζόταν σαν θυροφύλακας σε ζυθοποιείο.
Μετά την αποφοίτησή του έβγαζε από εδώ κι από εκεί χρήματα σκιτσάροντας καρικατούρες, πορτραίτα ανθρώπων, σκίτσα που μοίραζε σε κουρεία, λίγα που έδωσε σε κάποιες εφημερίδες. Στάθηκε λίγο καλύτερα στα πόδια του μετά το 1905, όταν βρήκε μόνιμη δουλειά στην εφημερίδα The Worker (δεν έχω βρει αν πρόκειται για την εφημερίδα που έβγαινε στο Μπρισμπέιν και σχετιζόταν με το αυστραλιανό εργατικό κόμμα ή με άλλη ομότιτλη εφημερίδα αλλού. Πάντως, στο Σύδνεϋ εφημερίδα με τέτοια τιτλοφορία βρήκα ότι βγήκε στα 1913). Λίγο μετά, εργάστηκε ανεξάρτητα.
Στα 1909 άφησε το Ιρλανδικό Ο' από το επίθετό του και πήγε στην Αγγλία (ο ρατσισμός εναντίον των Ιρανδών στην Αγγλία ήταν έντονος και σχετιζόταν μετο ιρλανδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα και μετουςΙρλανδούς μετανάστες στην Αγγλα), αλλά δεν είχε πολύ καλύτερη τύχη απ΄αυτή που είχε στην Αυστραλία.
Εκεί, μίλησε η τύχη: μετά από ένα ξέφρενο μεθύσι πάνω σε ένα πλοίο, κοιμήθηκε σε αυτό. Την άλλη μέρα ξύπνησε εν πλω προς τις ΗΠΑ. Έτσι, στα 1910 πήγε στην Νέα Υόρκη. Τα πρώτα του λεφτά βγήκαν το ίδιο δύσκολα όπως και στις άλλες αγγλόφωνες χώρες, ώσπου κάποια στιγμή προσελήφθη στην επιχείρηση τύπου των McClure, όπου έκανε κάποιες σειρές καρτούν, μία εκ των οποίων αργότερα έκανε κινούμενο σχέδιο.
Στα 1915 ο Σάλλιβαν έφτιαξε το δικό του στούντιο. Στα 1917 έβγαλε την πρώτη του ταινία, τις "Ιστορίες του Τόμας Γάτου", στην ουσία μία προαναγγελία του Φέλιξ. Όμως, ο Σάλλιβαν δεν ήταν και τόσο αθώος όσο τα σχέδιά του. Κατηγορήθηκε για βιασμό μίας δεκατετράχρονης και μπήκε 9 μήνες φυλακή. Η φήμη που απέκτησε από την ταινία του εξανεμίστηκε γρήγορα μετά από αυτό το περιστατικό. Μετά την αποφυλάκισή του όμως, παντρεμένο τώρα με μία γυναίκα που γνώρισε σε καμπαρέ, άρχισε την πιό συστηματική ενασχόληση με το κινούμενο σχέδιο.
Ο Φέλιξ ήταν και η πρώτη εμπορική φίρμα από τα κινούμενα σχέδια. Έδωσε πολλά χρήματα στον Σάλιββαν μέσα από την εκμετάλλευση της εικόνας του. Άργησε μεν να κάνει την πρώτη ταινία του με ήχο (αυτό έγινε στα 1928), αλλά ήταν το πρώτο κινούμενο σχέδιο που μεταδόθηκε, πειραματικά έστω, από την τηλεόραση.
Η γυναίκα του σκοτώθηκε στα 1932 και ο ίδιος φαίνεται ότι δεν άντεξε - παράδοξο θα έλεγε κανείς για τον χαρακτήρα του, αλλά ίσως μόνο αυτή τον κρατούσε στα συγκαλά του - και πέθανε στα 1933. Υπέφερε από σύφιλη, αλκοολισμό "φυσικά" και με διανοητικά προβλήματα.
Η μορφή που έμεινε κλασσικά στην μνήμη όλων μας - και στην δική μου - ως ο Φέλιξ, είναι επί της ουσίας κλεμμένη από τον χαρακτήρα του Σάλλιβαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου