Το "Animation Magazine", τα βήματα του ελληνικού animation, η vktoons και ολίγα για το "Μες στα μπουντρούμια".

   Δεν ξέρω αν μιλάμε για το γεγονός της χρονιάς ή της δεκαετίας (είμαι σίγουρος ότι κάτι θα γίνει που θα το ξεπεράσει), αλλά, από ιστορικής άποψης γράφοντας, το ότι στο Animation Magazine, το μεγαλύτερο διεθνώς περιοδικό για το animation υπάρχει - επιτέλους! - αφιέρωμα στο ελληνικό animation με αφορμή τα 70 χρόνια από την πρώτη ταινία του Πολενάκη, μπορεί να σταθεί - αν αξιοποιηθεί από όλους μας η ευκαιρία - ως το εφαλτήριο για μεγάλα πράγματα. Ακόμα και αν ξεκινήσει κάποια στιγμή μία ελληνική ...Disney, αυτό το άρθρο θα πρέπει να μνημονεύεται ως η βάση πάνω στην οποία χτίστηκε το όποιος οικοδόμημα χτιστεί (πλέον, όπως συνηθίζω να λέω, τα πράγματα δεν τα τρέχουμε, αλλά μας τρέχουν και πρέπει να τα προλάβουμε).

   Εννοώ ότι, αν πατήσουμε σε αυτή την διεθνή προβολή - και εδώ πρέπει να πούμε ότι τα εύσημα ανήκουν πρωτίστως στο greekanimation.com και στον Άγγελο τον Ρούβα (εδώ μία ενημέρωση - διόρθωση της ανάρτησης: ο Βασίλης Κρουστάλλης και το Be There! της Κέρκυρας ξεκίνησαν την διαδικασία και κατόπιν κρίθηκε ότι πρέπει να εμπλακούν περισσότεροι φορείς στην υπόθεση και μαζί με το grekkanimation.com ήταν και η Asifa Hellas και, νομίζω, καλώς έγινε έτσι) - θα πρέπει:
α) Να νιώσουμε την ευθύνη και να βελτιώσουμε - ειδικά όσοι είμαστε "πίσω" - την ποιότητα της δουλειάς μας,
β) Να καταλάβουμε ότι, για να ανταποκριθούμε στα νέα δεδομένα που δημιουργεί αυτό το άρθρο - πλέον, κάποια μάτια στρέφονται επάνω μας - πρέπει να δούμε "θέλοντας και μη" την οργανωμένη παραγωγή,
γ) Να καταλάβουμε πλέον ότι ο πλανήτης κάτι περιμένει να δει από εμάς, κάτι οργανωμένο, κάτι καλό και ελληνικό (όχι με όρους εθνικιστικούς, αλλά με όρους λογικούς: όπως έχει πει και ο Άγγελος ο Ρούβας, κανείς δεν θα πάρει anime από την Ελλάδα. Πρέπει να φτιάξουμε το δικό μας προϊόν),
δ) Να αποδείξουμε και στους συμπατριώτες μας αλλά και στον κόσμο ότι θέλουμε να δουλέψουμε, ξέρουμε να δουλέψουμε, μπορούμε να κάνουμε οργανωμένη, συλλογική δουλειά και να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες όλων.
Εάν τα κάνουμε αυτά, ο δρόμος για την παραγωγή με όρους βιοτεχνίας έστω (για την Ελλάδα μιλάμε) είναι ανοιχτός. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ήδη γίνεται προσπάθεια δημιουργίας εταιρειών παραγωγής και αυτό όχι μόνο από την vtkoons, αλλά και από (αρκετούς;) άλλους.
   Στο τεύχος Φεβρουαρίου του 2016 λοιπόν υπάρχει ένα τρισέλιδο αφιέρωμα. Αφού αναφέρεται στην ταινία του Πολενάκη, κατόπιν καταπιάνεται με το θέμα της σχέσης animation και πολιτικής στην Ελλάδα εξ αρχής. Έτσι, "πιάνει" το εκπληκτικό Dinner for few του Νάσσου Βακάλη και της Κατερίνας Στεργιοπούλου και καταπιάνεται με τις πολιτικού - σατιρικού περιεχομένου δουλειές του μεγάλου δασκάλου Ιορδάνη Ανανιάδη και του ακούραστου animator αλλά και κινηματογραφιστή και ντοκουμενταριστή Θόδωρου Μαραγκού. Το άρθρο πηγαίνει στις δυσκολίες και στην απουσία στήριξης του ελληνικού animation και εκεί καταθέτουν τις γνώσεις τους ο Άγγελος Ρούβας, τα στελέχη της artoon (Βεργίτσης και Νικολούλιας), o "Παραμυθάς" μας ο Νίκος Πιλάβιος που διετέλεσε υπεύθυνος παιδικού προγράμματος της ΕΡΤ και έχουν δει διάφορα τα μάτια του.
Μέσα από το άρθρο όμως αναδεικνύονται και οι δυνατότητες του ελληνικού animation αλλά και η νεώτερη γενιά των Ελλήνων animators, όπως αυτοί εκπροσωπούνται από τον Αρίσταρχο Παπαδανιήλ και τον Κωνσταντίνο Κρυστάλλη. Οι δυνατότητες που περούν σε μεγάλο βαθμό μέσα από την ιστοσελίδα greekanimation.com.

Το άρθρο για το ελληνικό animation μπορείτε να το "κατεβάσετε" μπαίνοντας στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://www.greekanimation.com/news/to-elliniko-animation-sto-animation-magazine/

Το άρθρο αυτό, έχει κινητοποιήσει σε έναν βαθμό την ελληνική κοινότητα του animation, αλλά νομίζω ότι ακόμα δεν έχουμε δει την δυναμική ΄του να απλώνεται όσο μπορεί. Έχω την εντύπωση ότι θα δουλεύει υπογείως για πολύν καιρό μπροστά, δηλαδή θα αποκτήσει ποιοτικά χαρακτηριστικά (εκτός και ΔΕΝ το εκμεταλλευτούμε, πράγμα ΔΥΣΚΟΛΟ πιά!!! ).

Και είναι δύσκολο γιατί, π.χ., το "Αγορά" του Animasyros φέτος συνεργάζεται με το μεγάλο φεστιβάλ της Annecy. Είναι δύσκολο γιατί φιλόδοξες παραγωγές έχουν μπει σε ράγες και σκέφτονται την οργάνωση και σκέφτονται με βάση τις σημερινές δυνατότητες και κατανοώντας τις ανάγκες για επιβίωση κτλ. Π.χ. ο Μέντωρ του Άγγελου Ρούβα είναι μία παραγωγή που κινείται - προφανώς, αφού ο Άγγελος τρέχει σε αυτή την κατεύθυνση - κινείται με όρους κανονικής - εννοώ με διεθνή στάνταρ - παραγωγής. Και είναι γνωστό ότι και άλλες δυνάμεις προσπαθούν να κάνουν κάτι.

   Και εδώ κάπου έρχεται και η vktoons. Η  vktoons ασχολείται με το 2D (παραδοσιακό και digital puppetry) animation και πιθανώς με το stop motion και το clay mation κάποια στιγμή. Έχουν γίνει βήματα στο κομμάτι της πρότασης για έναρξη επιχείρησης. Έχουν ΄δη προσεγγιστεί και πλήθος ανθρώπων - ηθοποιοί, επιστήμονες, animators - που μπορούν να πλαισιώσουν αμέσως την παραγωγή έργου, έχουν ληφθεί όλες οι προσφορές για να είναι τεκμηριωμένη μία πρόταση που θα εξασφαλίζει στον όποιον επενδυτή την "άνεση" να έχει έτοιμα κάποια πράγματα, χωρίς να χρειάζεται να τρέξει ή να περιμένει. Εκεί που θα πρέπει να δοθεί η μάχη είναι στο περιεχόμενο των projects, δηλαδή να μην μπορεί να αλλάξει στην ουσία το περιεχόμενο μίας πρότασης ενός project. Αυτό, θα είναι δύσκολο να το κάνει, γιατί - πέραν του ότι εμείς γνωρίζουμε καλύτερα από αυτόν το animation - όταν το Animation Magazine - αμερικάνικο περιοδικό - αναφέρει ότι μια δουλειά σου είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα web σάτιρας, πάει να πει ότι κάνεις κάτι αρκετά καλά:

Αυτά είναι "διαπραγματευτικά" χαρτιά για να εξασφαλίσει κάποιος έναν έλεγχο ποιοτικό (συν την αξιοποίηση της εμπειρίας των παλιότερων φυσικά). Να σημειώσουμε βέβαια ότι από λάθος το "Μες στα μπουντρούμια" αναφέρεται ως σειρά με τίτλο vktoons, αλλά αυτό δεν είναι μεγάλη ζημιά: η αναφορά σε ένα τέτοιο περιοδικό είναι σημαντικό στοιχείο για εμάς.

Σε κάθε περίπτωση, εντός των επόμενων εβδομάδων - ίσως και ημερών - περιμένουμε κάποια νέα (ευχάριστα ή όχι, θα δείξει). 

Και μιας και η αναφορά στο Μες στα μπουντρούμια, να πούμε κάποια πράγματα για το τελευταίο επεισόδιο:

1) Απεφεύχηθησαν κάποια λάθη που έγιναν στο παρελθόν (π.χ. κάποιες κινήσεις που γινόντουσαν αποτυχημένα, δεν έγιναν)

2) Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να ανέβει η ποιότητα του επεισοδίου και να το επισημάνουν αρκετοί φίλοι και φίλες (αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά ότι τα λάθη στο animation πρέπει να διορθωθούν και να έχουμε βελτίωση: σε αυτό το επεισόδιο, οι μορφές ήταν πιο στατικές και αυτό ήταν το "τίμημα").

3) Αποδεικνύεται πως έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι πρέπει να προτρέπεις τον κόσμο να δει το επεισόδιο, να κάνει "like" και να εγγράφεται στο κανάλι. Είχαμε "έξαρση" των "likes" (για τα δεδομένα του καναλιού) και πολλές εγγραφές συνδρομητών (μάλιστα, ξεπεράστηκε και το ορόσημο των 100). Αυτό είναι κάτι που μεταδίδω σαν εμπειρία στους Έλληνες animators  που θέλουν να αξιοποιήσουν το διαδίκτυο και ειδικά το youtube, που μπορεί να αποτελέσει μία πρώτη πύλη για την προβολή μας στο εξωτερικό, αλλά και - κυρίως - να βοηθήσει στο να δημιουργηθεί ένα ελληνικό κοινό με βάση (να το δούμε και για τις μικρές ηλικίες).

4) Ένα θέμα που πρέπει να βρεθεί τρόπος να λυθεί είναι να "εμπλακεί" το ελληνικό κοινό στην συζήτηση για το animation καθώς και στον σχολιασμό - σε θέμα περιεχομένου ή και μορφής - στα βίντεο στο youtube και - συνεπακόλουθα - στα social media και στις ανοιχτές εκδηλώσεις της κοινότητας του ελληνικού animation. Θεωρώ κρίσιμο να μην αφήσουμε το θέμα αυτό να "κλειστεί" μόνο σε όσους έχουμε άμεση εμπλοκή με το αντικείμενο.

5) Το "Μες στα μπουντρούμια" θα είναι το όχημα πάνω στο οποίο θα πατήσουν οι πραγματικά φιλόδοξες παραγωγές (αν πάνε τα πράγματα καλά).

5) Είναι εξαιρετικά περίεργο (να είμαι κομψός) το πώς λειτουργεί η πολιτική της google για την προβολή/διαφήμιση κάποιων βίντεο. Είναι περίεργο και σε πολλά σημεία ύποπτα περίεργο...

Ελπίζω να έχω να σας μεταδώσω νεώτερα σύντομα.

Απόπειρα ανασκόπησης και ...πρόβλεψη.

   Η χρονιά σε λίγο φεύγει και είναι η ώρα  να γίνει μία ανασκόπηση, η οποία αφορά και την vktoons αλλά και το ελληνικό animation εν γένει.
   Ήταν μία χρονιά με δυνατά σκαμπανεβάσματα. Μία χρονιά που ξεκίνησε με αισιόδοξα μηνύματα για την vktoons, με την δημιουργία μίας ομάδας που έτρεξε για ένα διάστημα το "Ένα...ιστορικό ταξίδι" (όπως λεγόταν τότε το project). Μία δουλειά που την είχαμε προχωρήσει αρκετά και σε γενικές γραμμές σωστά, δηλαδή με ομαδικόπνεύμα και όχι με την λογική "γιούργια κι ο καθένας μόνος του", ενώ ήμαστε έτοιμοι να θυσιάσουμε το καλοκαίρι μας (έτσι κι αλλιώς, εγώ αυτό έκανα εδώ και τρία χρόνια) για να ετοιμάσουμε έναν καλό πιλότο και να παρουσιάσουμε την δουλειά αυτή το agora του Animasyros, προέκυψαν τα capital controls και όλα πήγαν περίπατο (δεν υπήρχε περίπτωση να κρατήσω την ομάδα, γνωρίζοντας ότι μπαίνουμε σε ειδικές οικονομικές συνθήκες και έτσι τους είπα ότι, εφόσον κρίνουν ότι μπορούν να βρουν κάτι καλύτερο, μπορούν να το ακολουθήσουν, ειδάλλως "θα τα δίναμε όλα" για τον πιλότο. Τα άλλα μέλη της ομάδας επέλεξαν να ψάξουν κάτι πιο ασφαλές και φυσικά δεν τα κατηγορώ για αυτό).
Παράλληλα, βέβαια, συμμετείχα εθελοντικά στο έργο του Γιάννη Ζόγκα που τελικά τιτλοφορήθηκε Ethnophobia και κέρδισε λίγο αργότερα το βραβείο καλύτερης animated ταινίας στο μικρομηκάδικο φεστιβάλ της Δράμας.
   Όλο αυτό το διάστημα όμως γινόταν υπόγεια δουλειά στον σύνολο χώρο του ελληνικού animation. Πέρα από το "άνοιγμα' του animasyros, η asifa Hellas προγραμμάτισε τις εκδηλώσεις για τα 70 χρόνια από τοπρώτο ελληνικό animation. Και μπορεί να έχω πολλές παρατηρήσεις στο οργανωτικό κομμάτι, ωστόσο αυτές οι εκδηλώσεις έδωσαν ώθηση - προσωπικά σε εμένα σίγουρα έδωσαν - για να προχωρήσουν κάποια πράγματα σε μια πιο ολοκληρωμένη-οργανωμένη βάση. Οι γνώσεις που αποκόμισα στα σεμινάρια τόσο στο θεωρητικό κομμάτι, όσο και στο πρακτικό είναι ανεκτίμητες. "Αναγκάστηκα" να έρθω σε επαφή με κόσμο της αγοράς, να ακούσω την σκληρή γλώσσα της αγοράς, να ψάξω να βρω τρύπες και χαραμάδες για να "σπρώξω" μέσω αυτών το δημιουργικό, καλλιτεχνικό κομμάτι (διαδικασία που συνεχίζεται). Ακόμα, ήρθα σε επαφή με το κομμάτι που λέγεται "παραγωγή" και σε ικανό βαθμό εργάστηκα και εργάζομαι ως (οιονεί) παραγωγός animation και συνειδητοποίησα ότι αυτοί με τους οποίους ένας παραγωγός animation έρχεται σε επαφή - τη εξαιρέσει αυτών που γνωρίζουν την δουλειά - θεωρούν πως ο παραγωγός είναι μάγος, δεν κατανοούν πως πρέπει να συγκεράσουν αντικρουώμενα "συμφέροντα" και τελικά να καταλήξουν σε επιτυχία ή αποτυχία ανάλογα με το τί στόχο έχουν. Έγινε ακόμα απολύτως κατανοητό ότι το animation είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ομαδική δουλειά, εφόσον μιλάμε για εργασία που θα θρέψει ανθρώπους, οικογένειες κτλ. Σε αυτό το παιχνίδι, κάποια πράγματα θα πάνε αναγκαστικά παραπίσω, προκειμένου να ικανοποιηθούν στο μέλλον, ειδάλλως δεν θα ικανοποιηθούν ποτέ."Ηρωισμοί" και "όλα θα τα κάνω εγώ" δεν έχουν θέση σε μία τέτοια διαδικασία. Αυτό άλλωστε μεταδίδουν ως εμπειρία οι επιτυχίες και οι αποτυχίες των έμπειρων στον χώρο αλλά και η μικρή εμπειρία όσων τώρα προσπαθούμε να κινηθούμε σε επαγγελματικά πρότυπα με βάση την διεθνή εμπειρία. Αν θέλουμε να μείνουμε ξεκρέμαστοι και να εγκαταλείψουμε το animation, ξέρουμε τον δρόμο: είναι αυτός που ακολουθούμε μέχρι σήμερα.
   Για την vktoons είναι μεγάλη τιμή το ότι είχε μία γωνία στην ρετροσπεκτίβα για τα 70χρονα του ελληνικού animation. Με σκαμπανεβάσματα συνεχίζεται μία πορεία που, αν βρεθεί ο τρόπος να κάνει το μικρό πρώτο βήμα (και αυτό αποδεικνύεται το πιο δύσκολο: η έναρξη επιχειρηματικής δραστηριότητας που είναι και το ελάχιστο), θα αποδειχθεί - και σε αυτό είμαι πολύ αισιόδοξος οφείλω να ομολογήσω όχι λόγω φύσης, αλλά λόγω των όσων έχω ακούσει για όσα είναι στο στάδιο του pre-production - ανοδική.
   Το γεγονός της χρονιάς; Η ταινία Dinner for few του Νάσσου Βακάλη, η οποία έφτασε ένα βήμα από το να πάει στον "τελικό" των oscars, κέρδισε και κερδίζει ατελειώτα βραβεία και διακρίσεις στο εξωτερικό, μία ταινία που αξίζει να την δει κανείς για πάρα πολλούς λόγους. Μία ταινία που μας έβγαλε από τα ελληνικά σύνορα με έναν εντυπωσιακό όντως τρόπο και μας βάζει "δύσκολα" για την συνέχεια!
   Ανοδική θα είναι - νομίζω αναμφισβήτητα - η σύνολη πορεία του ελληνικού animation. Με βάση αυτά που ακούω, βλέπω, μαθαίνω, διαβάζω, πρέπει να ΘΕΛΕΙ να αποτύχει κάποιος για να αποτύχει, με την εξέλιξη που παίρνουν τα πράγματα ή να επιμείνει ότι η ποιότητα δεν συμβαδίζει με το εμπόριο. Ναι, δεν συμβαδίζει πάντα, αλλά ΕΙΝΑΙ εφικτό να συμβαδίσει. και, στο τέλος, αν κάποιος animator κάνει μία δουλειά ενδεχομένως όχι τόσο ποιοτική (αρκεί να μην κάνουμε κάτι εντελώς για πέταμα, ίσα για να πουλήσουμε ένα προϊόν: να έχει να πει έστω κάτι λίγο) που θα του αποφέρει χρήματα, θα μπορέσει να αυτοχρηματοδοτηθεί και να δουλέψει πάνω σε κάτι που πραγματικά τον ικανοποιεί. Σε κάθε περίπτωση, αυτοί που θέλουμε να ζήσουμε από το animation γιατί το αγαπάμε έχουμε βρει έναν δρόμο που ΣΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ μπορεί να καλύψεις τις ανάγκες μας σε αρκετά επίπεδα.
   Τις επόμενες ημέρες θα δημοσιοποιηθεί ένα άρθρο (δεν σας λεώ πού και τί) που θα αποδεικνύει (για εμένα τουλάχιστον θα αποτελεί απόδειξη) ότι πλέον είμαστε σε θέση να κάνουμε όλοι το βήμα παραπάνω.Για να σας δώσω ένα κλου: Θα μπούμε για τα καλά στον χάρτη του animation.

Μικρά, σταθερά βήματα προς τον στόχο!

   Νομίζω ότι σε λίγο καιρό - εβδομάδες, ίσως και μέρες - θα μπορώ να κάνω κάποιες ανακοινώσεις πιά: να ονομάσω ανθρώπους με τους οποίους υπάρχει ήδη μία συνεργασία, φορείς με τους οποίους είμαστε πολύ κοντά σε συμφωνία και ενδεχομένως οικονομικού τύπου ανακοινώσεις.
   Με λίγα λόγια, σε λίγες ημέρες ίσως μπορούμε να μιλάμε για την επίσημη έναρξη της δραστηριότητας της vktoons.
   Κάποια πράγματα ήδη "τρέχουν" στο παρασκήνιο λοιπόν. Όμως, σε κάθε περίπτωση καλό είναι να γνωρίζετε όλοι πως όλη αυτή η προσπάθεια που γίνεται και φαίνεται πως δρέπει καρπούς οφείλεται αφενός στην εταιρεία bizplan4u με την οποία συνεργάζομαι εδώ και έναν χρόνο και, αφετέρου, στην φιλοσοφία της επιχειρηματικότητας γύρω από το animation στις σημερινές συνθήκες, όπως την ανέπτυξε ο Άγγελος Ρούβας (greekanimation).
   Αν θέλουμε να μιλήσουμε για μεγέθη, αυτό που είναι κοντά, λοιπόν, στην πραγμάτωση δεν είναι κάτι το εντυπωσιακό. Θα είναι, όμως, μεγάλο αν όντως γίνει, διότι θα δείχνει
1) την σημασία της συλλογικής δουλειάς (εκ των ων ουκ άνευ)
2) την σημασία της οργάνωσης της παραγωγής
3) την σημασία της επιμονής και της υπομονής (το δεύτερο εκ των ων ουκ άνευ επίσης).
   Σε επίπεδο δημιουργικό, λοιπόν, ήδη είναι στο στάδιο της παραγωγής το 5ο επεισόδιο του "Θησαυρού στην ρίζα του Δέντρου της Γης", με σοβαρή προοπτική να γίνει πολύ πιο επαγγελματική δουλειά στα επόμενα τρία επεισόδια, ενώ στο στάδιο της προετοιμασίας βρίσκεται μία άλλη μικρή Τέλος, είναι στο στάδιο της παραγωγής πιλότου μία ακόμα σειρά για παιδιά, ένα πολύ φιλόδοξο concept (δες και εικόνα). Ο πιλότος θα είναι, όπως υπολογίζουμε, έτοιμος μέσα στον Ιούλιο.

Καρέ από το storyboard για το επεισόδιο - πιλότο της σειράς που ετοιμάζουμε στην vktoons.

σειρά που απευθύνεται σε παιδιά.
Με δεδομένα αυτά που αναφέρω, είναι πολύ πιθανό ότι οι επόμενοι μήνες θα είναι εξαιρετικά "φορτωμένοι" λόγω εργασίας αλλά και παράπλευρων δραστηριοτήτων, όχι πάντα άμεσα σχετικές με το δημιουργικό κομμάτι.

Αυτά τα ολίγα σε αυτό το χρονικό σημείο. Σύντομα, όμως, ελπίζω να έχω "επίσημα" νέα να μοιραστώ μαζί σας! 

Κίνηση στον χώρο του ελληνικού animation

   Ο τίτλος περιγράφει μία πραγματικότητα. Αυτό που μένει να διευκρινιστεί είναι ότι η κίνηση αφορά σε πολλά επίπεδα. Το βασικό είναι το δημιουργικό βέβαια. Οι Γιάννης Ζόγκας, Σπύρος Σιάκας, Ιορδάνης Ανανιάδης, Άγγελος Ρούβας δουλεύουν στις ταινίες τους (αναφέρομαι σε αυτούς που γνωρίζω ο ίδιος), ενώ και οι "μικρότεροι" προσπαθούμε να προχωρήσουμε τις δικές μας δουλειές (εγώ προσωπικά παλεύω ακόμα και με μεγάλη δυσκολία το "Ερνέστο και Ταρούν"). Γενικά, πάντως, το δημιουργικό κομμάτι "τρέχει" μια χαρά.
   Εκεί που θα εστιάσω, όμως, είναι το κομμάτι που αφορά στην οργάνωση του ελληνικού animation και στην προσπάθεια να ενταχθεί σε μία αγορά - εντός και εκτός συνόρων - με όρους πολύ καλύτερους από ό,τι στο παρελθόν, έχοντας μάθει - έστω σε κάποιον βαθμό - από τα λάθη του παρελθόντος. Και θα εστιάσω κυρίως σε αυτά στα οποία έχω άμεση εμπλοκή εγώ. Για όσες κινήσεις γίνονται από τους καταξιωμένους του χώρου, μπορώ μόνο να σας πω ότι τα βήματα είναι σταθερά, αργά, γερά και ότι η επέτειος και οι εκδηλώσεις για τα 70 έτη του ελληνικού animation λογικά θα σηματοδοτήσουν σοβαρές αλλαγές προς το θετικό για τον χώρο μας.
   Η προσπάθεια στην οποία συμμετέχω εγώ - και εξ αντικειμένου σε έναν σημαντικό βαθμό την κινητοποιώ - έχει στραμμένη το βλέμμα της στην μεγάλη εικόνα, στην οποία ευελπιστεί και θέλει τελικά να ενταχθεί, αν όλα πάνε καλά.
Αφορά στην συγκέντρωση κάποιων ανθρώπων που ενδιαφέρονται για το 2D animation και προσανατολίζονται στην παραγωγή εκπομπών και άλλων δημιουργιών. Εσκεμμένα δεν λέω πολλά πράγματα, γιατί ακόμα τίποτα δεν είναι "τελειωμένο" και σίγουρο. Αυτό που μπορώ να πω μόνο είναι ότι αυτή η μικρή ομάδα μέχρι στιγμής φαίνεται ότι έχει μία συναντίληψη για ορισμένα βασικά ζητήματα και έχει επίσης μία μεγάλη διάθεση για συνεργασία - βασικότατο όπως αντιλαμβάνεστε - και έχει στραμμένα τα μάτια και εντός συνόρων και εκτός.
   Αν ήταν απόλυτα στο χέρι μας (και στο σχεδιαστήριό μας και στους υπολογιστές μας), ήδη θα είχαμε ξεκινήσει αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Όμως, αφού αυτό δεν είναι απόλυτα στο χέρι μας, κάνουμε αυτό που μπορούμε να κάνουμε και περιμένουμε.
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, ο Μάιος θα καθορίσει σε σημαντικό βαθμό αν θα προχωρήσουμε τελικά τον σχεδιασμό μας και πώς θα τον προχωρήσουμε. Στους φορείς στους οποίους έχουμε απευθυνθεί - για ευνόητους λόγους δεν μπορώ να αναφέρω ποιοί είναι αυτοί - υπάρχει μία καταρχήν θετική στάση απέναντί μας. Σε ό,τι αφορά την χρηματοδότηση της "ιδέας", είμαστε αισιόδοξοι ότι θα προσελκύσει ενδιαφέρον επενδυτικό - δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο χρηματοδότησης στις σημερινές συνθήκες (εκτός και γνωρίζει κάποιος μη κεφαλαιοκρατικές οικονομικές σχέσεις μέσα στον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής...) - και μάλιστα ίσως από διάφορες πηγές. Το ζητούμενο είναι, βέβαια, να πείσουμε εκτός των άλλων ότι το animation ΔΕΝ θα αρχίσει να αποδίδει αμέσως κέρδη, ότι ΠΡΕΠΕΙ να επανεπενδύονται τα κέρδη στην πρόσληψη ανέργων του χώρου (ή και άλλων που επικουρικά θα συνδράμουν σε άλλους τομείς) και μάλιστα να πείσουμε και κόσμο που έχει φύγει έξω να επιστρέψει (αν τα καταφέρουμε και σταθούμε κατ' αρχάς στα πόδια μας) και ότι γενικά και αυτός - όπως εξ ορισμού ο animator - πρέπει να έχει μεγάλη υπομονή.
   Θέλω να πιστεύω ότι στο διάστημα των επόμενων δύο εβδομάδων θα έχω κάτι πιο χειροπιαστό να σας παρουσιάσω.

Για το Athens Animfest (το ελληνικό διαγωνιστικό) και την παρουσίαση του Άγγελου Ρούβα.

   Ολοκληρώθηκε και το 10ο Athens Animfest. Ανακηρύχτηκαν και οι νικητές (μπορείτε να τους δείτε αναλυτικά ΕΔΩ). Να αναφέρω ειδικά όμως τους νικητές του ελληνικού διαγωνιστικού:
  Το πρώτο βραβείο το πήρε το "My stuffed granny" της Έφης Παππά, μία συμπαραγωγή Ελλάδας και Μεγάλης Βρεττανίας. Το βραβείο το άξιζε - ήταν το μεγάλο φαβορί άλλωστε εξ αρχής - αλλά άλλο να το ακούς και άλλο να το βλέπεις (ανάμεσα στους συντελεστές της ταινίας και ο Γιάννης Ζόγκας). Αυτό που καταλαβαίνει, βέβαια, κανείς βλέποντας αυτή την δουλειά αλλά και τα credits στο τέλος της ταινίας, είναι η αποφασιστική σημασία της συλλογικής δουλειάς και της οργάνωσης της δουλειάς από την αρχή έως το τέλος.
Το δεύτερο βραβείο το πήρε ο Άγγελος Ροδιτάκης. Η ταινία του, "Safe place", είχε κάνει από τη στιγμή που "βγήκε" στην δημοσιότητα μεγάλη εντύπωση και πολλοί ήμαστε - και είμαστε - αυτοί και αυτές που λέγαμε και λέμε ότι θα είναι μεγάλη επιτυχία να μείνει αυτό το παιδί στην Ελλάδα και να κάνει την δουλειά που ξέρει να κάνει. Προσωπικά, το θεωρώ πολύ δύσκολο τελικά να γίνει, εκτός και κάνει υπομονή, περιμένοντας κάτι οργανωμένο.
To τρίτο βραβείο το πήρε η ταινία του Αριστοτέλη Μαραγκού "Πορτραίτο". Η τεχνική της είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και το αφήγημα δομημένο και, καθώς ακολουθεί παραδοσιακές φόρμες, εγώ δεν θα φέρω αντίρρηση για το βραβείο :D
Από εκεί και έπειτα, υπήρχαν και άλλες ταινίες ενδιαφέρουσες κατά την άποψή μου και αναφέρομαι κυρίως σε αυτές που είχαν δομή συγκεκριμένη και με εξωστρεφή αναφορά, ανεξάρτητα από την τεχνική που χρησιμοποίησαν. Εφέτος, οφείλω να ομολογήσω ότι, άσχετα από το αν σου άρεσε ή όχι κάτι που έβλεπες, είχε τελικά μεγάλη σημασία το να βλέπεις αν κάτι έχει αφηγηματική μορφή, δηλαδή μία ιστορία με αρχή, μέση και τέλος και με ένα οποιοδήποτε περιεχόμενο που απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό. Παρακάτω θα εξηγήσω τί εννοώ.
   Πρώτα, όμως, θα γκρινιάξω άλλη μία φορά: Η συμμετοχή μου, το 5ο επεισόδιο του "Μες στα μπουντρούμια", "χαντακώθηκε" αφού ο ήχος ήταν κατεστραμμένος (παρότι ακολουθήθηκαν οι προδιαγραφές που ζητήθηκαν από τους διοργανωτές). Εφόσον δε μιλάμε για σειρά με μεγάλο βάρος στο διαλογικό κομμάτι, κανείς δεν κατάλαβε τί ακριβώς πραγματευόταν το επεισόδιο. Έφτασα - για δεύτερη φορά, γιατί και στην προηγούμενη συμμετοχή μου ο ήχος ήταν απαράδεκτος, αλλά εκεί είχα την "παρηγοριά" ότι και άλλες ταινίες αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα ήχου - να λέω "άντε να τελειώνει γιατί δεν αντέχεται. Ο ήχος ήταν διακοπτόμενος (κάθε 2 ή 3 δευτερόλεπτα) ενώ ο ήχος φαινόταν να παίζει σε χαμηλότερο pitch από το κανονικό. Οπότε, για λόγους τυπικούς, ανεβάζω εδώ το επεισόδιο, μη τυχόν θελήσει να το δει κάποιος/κάποια, έστω και κατόπιν εορτής :D.

Τώρα, δύο λόγια για το μεγάλο πλήθος των ταινιών του φεστιβάλ που ήταν πολύ προσωπικές (εδώ μεταφέρω και συμπεράσματα από συζήτηση με φίλους, με τους οποίους συζητήσαμε μετά το πέρας της διοργάνωσης). Είναι κατανοητό και θετικό να υπάρχουν και πιο "προσωπικές" ταινίες, οι οποίες όντως πάντα έχουν να δώσουν κάτι. Όμως, όταν το φαινόμενο παίρνει τόσο μεγάλες διαστάσεις και η αναφορά γίνεται αυτοαναφορά, χωρίς μάλιστα αρχή, μέση και τέλος, ή όταν κάποιοι πραγματικά ενδιαφέροντες πειραματισμοί - κάποιοι μάλιστα περισσότερο θα είχαν σημασία για ένα επιστημονικό συνέδριο, παρά για φεστιβάλ animation - φτάνουν στο άκρο και επαναλαμβάνονται χωρίς τελικά να λένε κάτι για τους πολλούς ή έστω για ένα δυναμικό κομμάτι λίγων (η αφήγηση εξαφανίστηκε σε πολλές από αυτές τις ταινίες), τότε υπάρχει θέμα. Όπως δε πολύ σωστά είπε φίλος μου, το να προσπαθείς να προκαλέσεις σήμερα με κάτι που ήταν προκλητικό πριν 50-60 χρόνια, δεν προσφέρει τελικά κάτι νέο. Υπήρχαν και ταινίες που ήταν προσωπικές, αλλά είχαν συγκεκριμένη δομή και εκφορά ενός λόγου αφηγηματικού που, θα μπορούσε να πει κάποιος, ακόμα και ένα αυστηρά προσωπικό ζήτημα να ήθελαν να επικοινωνήσουν, το πετύχαιναν, οπότε δεν ήταν "απόμακρες". Βέβαια, το ζήτημα δεν είναι θέμα του animation, αλλά αφορά στις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες που ζούμε, οπότε υπάρχει αυτή η εξήγηση. Προσωπικά, όμως, δεν πιστεύω ότι προτείνεται με αυτόν τον τρόπο κάποια διέξοδος. Και τελικά, νομίζω ότι αποδεικνύεται και με αυτόν τον τρόπο ότι η μορφή έχει τελικά μικρότερη σημασία από το περιεχόμενο ενός έργου ή, σε άλλη περίπτωση, έχει μέχρι ίση αξία. Προσωπικά, πάντως, πολλές από αυτές τις ταινίες θα τις ενέτασσα περισσότερο στο video art και λιγότερο στο animation.

   Από εκεί και έπειτα, παρότι το φεστιβάλ έκανε σαφή ανοίγματα και σε άλλους χώρους - και αυτό πρέπει να συνεχιστεί - εν τούτοις τα ζητήματα της οργάνωσης ήταν και πάλι πολλά: Πέρα από τα προβλήματα ήχου - έμαθα ότι αντίστοιχα ζητήματα υπήρξαν και σε άλλα τμήματα του προγράμματος  του φεστιβάλ - είχαμε αλλαγές στο πρόγραμμα τρέχοντος του φεστιβάλ, κακή οργάνωση του προγράμματος (προσωπικά θεωρώ μεγάλο λάθος το αφιέρωμα στον Παναγιώτη τον Ράππα να μεταφέρεται σε ώρες σχεδόν απαγορευτικές για παιδιά) κτλ. Γενικά, υπάρχει ακόμη πολλή δουλειά να γίνει. 

Η ομιλία του Άγγελου Ρούβα για το ελληνικό animation.

  Πριν το ελληνικό διαγωνιστικό, έγινε η παρουσίαση του Άγγελου Ρούβα για το ελληνικό animation. Η εκδήλωση έγινε με την αφορμή της συμπλήρωσης εφέτος των 70 χρόνων από όταν "βγήκε" η πρώτη ελληνική ταινία aκαρτούν, "Ο Ντούτσε αφηγείται" του Σταμάτη Πολενάκη (το κομμάτι αυτό της παρουσίαση θα το έκανε ο γιος του ο Λέανδρος, ο οποίος όμως δεν ήρθε δυστυχώς).

   Ο Άγγελος Ρούβας λοιπόν έκανε μία παρουσίαση της ιστορίας - σε αδρές γραμμές αναγκαστικά - του ελληνικού animation και της πορείας αυτού μέχρι τις ημέρες μας. 

   Κατόπιν, το πιο πρακτικό κομμάτι της παρουσίασής του αφορούσε το γιατί και πώς μπορεί να οργανωθεί το ελληνικό animation, ώστε να παρουσιάσει έργο εντός και εκτός συνόρων. Συνδύασε την αντίληψή του με την φιλοσοφική θεώρηση που έχει ο ίδιος για τα πράγματα - με την οποία διαφωνώ και του το έχω πει: εγώ είμαι περισσότερο αριστοτελικός και υλιστής, ενώ αυτός είναι πλατωνικός - εν τούτοις, κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι στις σημερινές  κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, ο τρόπος που προτείνει είναι ουσιαστικά μονόδρομος (επίσης, διαφωνίες έχω και σε ιστορικά και κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, αλλά αυτό είναι άλλης τάξης συζήτηση, έτσι; :D ).

   Ο ίδιος σκοπεύει να ασχοληθεί περισσότερο με το κομμάτι της παραγωγής - στα διεθνή όμως πρότυπα, όχι στα ελληνικά - και στην κατεύθυνση αυτή κινείται ήδη. προσπαθώντας να συμπληρώσει τα κομμάτια του παζλ που λείπουν για να κάνει την αρχή ενός μεγάλου εγχειρήματος. Οι εκδηλώσεις για τα 70χρονα του ελληνικού animation θα αξιοποιηθούν σε αυτή την κατεύθυνση, καθώς ορθώς είπε ότι δεν έχει νόημα να γίνει μία γιορτή απλώς για να γίνει, αν δεν έχει πρακτικό αποτέλεσμα και προοπτική για το ελληνικό animation.

   Ακολούθως, θα μπορέσετε να παρακολουθήστε εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του, την οποία βιντεοσκόπησα. ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Καθώς ο συνολικός χρόνος είναι πολύ μεγάλος, το βίντεο το "έσπασα" σε 7 κομμάτια. Επειδή, όμως, τα δεδομένα είναι πολλά, καθυστερεί αρκετά η ανάρτησή τους στο youtube. Έτσι, δεν είναι όλα ανεβασμένα, αλλά θα ενημερώνω το άρθρο όποτε θα έχει "ανέβει" ένα από τα βίντεο. Ελπίζω τις επόμενες ημέρες αυτό να έχει ολοκληρωθεί, ώστε να έχετε όλα τα αρχεία (οπότε καλό θα είναι να επανέρχεστε στην σελίδα προς το τέλος κάθε ημέρας για να βλέπετε ό,τι έχει ανέβει).