Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Η -μικρή και μέχρι τούδε- εμπειρία μου από την (ημι-επαγγελματική;) ενασχόληση με το "Ερνέστο και Ταρούν".

   Είναι πολύς καιρός από τότε που έγραψα τελευταία φορά στο ιστολόγιο και υπήρχε λόγος. Μάλλον, λόγοι.  Δεν αναφέρομαι μόνο στην προσπάθεια με το κινούμενο σχέδιο, αλλά και σε άλλα ζητήματα που αφορούν υγεία, επιτροπές κτλ. Όμως, τώρα είναι ώρα να μεταφέρω την μέχρι τώρα εμπειρία μου από το όλο πακέτο της ταινίας. ΟΛΟ το πακέτο.
   Κατ' αρχήν, το γράφω με μεγάλη μου χαρά: είχα αμφιβολίες, μήπως το animation ήταν ένα καπρίτσιο που στα πρώτα δύσκολα τεχνικά-καλλιτεχνικά προβλήματα στο παραδοσιακό κινούμενο σχέδιο θα παρατούσα. Όμως, τελικά είναι μία εργασία που την απολαμβάνω, που δεν με κουράζει ψυχικά και που, αν και σωματικά κουράζει (δεν σκάβω, αλλά αφιερώνω πολλές ώρες και μειώνω και τις ώρες ύπνου), ΔΕΝ με κάνει να βαριέμαι. ΔΕΝ με αποτρέπουν οι δυσκολίες, αντίθετα με οδηγούν στο να αναζητήσω λύσεις ΟΠΟΥ μπορώ (βιβλία, διαδίκτυο, συζητήσεις με πιο έμπειρους κτλ).
Έτσι, "η καλύτερή μου" είναι τα pencil tests. Εκεί που διαπιστώνω τα προβλήματα στην κίνηση κτλ, αλλά για έναν περίεργο λόγο νομίζω ότι βλέπω και κανονικό καρτούν, δημιουργημένο μάλιστα από εμένα. Και εννοώ ότι έχει εντελώς άλλη υφή αυτή η αίσθηση από αυτή που νιώθω όταν φτιάχνω απευθείας σε vector based πρόγραμμα. Όμως, όταν πλέον πάω πάλι στο πρόγραμμα του υπολογιστή, θα έχω περισσότερες ακόμα απαιτήσεις από αυτό που θα φτιάξω. Γιατί τώρα πραγματικά μαθαίνω.
Όταν τελικά περνάω την δουλειά αυτή στο πρόγραμμα για να χρωματίσω τα καρέ και να κάνω την σύνθεση, είμαι πολύ πιο ικανοποιημένος από το ποιοτικό αποτέλεσμα, παρότι καταλαβαίνω ότι αν σχεδίαζα απευθείας σε ένα πρόγραμμα που κάνει αυτόματα τις κινήσεις (τα betweens και τα inbetweens κτλ). θα ήταν κάτι "σχεδόν τέλειο", τώρα κάνω κάτι καλύτερο (ίσως ακριβώς επειδή δεν είναι "τέλειο")

   Από την άλλη, κάποια πράγματα πηγαίνουν "εκτός προγράμματος". Κακώς, αλλά μάλλον αυτό οφείλεται στην απειρία. Και τα προβλήματα αυτά οφείλονται στο οικονομικό κομμάτι. Και να εξηγήσω:
Σαφώς αν είχα χρήματα, θα ήμουν άνετος από κάθε άποψη να κάνω αυτό που θέλω/πρέπει να κάνω. Αφού δεν έχω, στράφηκα εν πρώτοις στην λύση του crowdfunding. Αυτό σήμαινε - και σημαίνει - ότι πρέπει να αφιερώσω χρόνο για την προώθηση της καμπάνιας. Και πρέπει να αφιερώσω χρόνο εγώ, αφού μόνος μου κάνω τα πάντα (σαν άνθρωπος ορχήστρα ένα πράγμα). Αυτό μη θεωρηθεί "ηρωισμός": Αυτό είναι το γενικό πλαίσιο που εργάζονται οι περισσότεροι - ειδικά οι του παραδοσιακού ή του 2D animation- στην Ελλάδα: τα πάντα όλα, τό 'να, τ' άλλο, ξέρω 'γω τα κάνει ένας (το πολύ να έχει άλλο ένα χέρι βοήθειας, το οποίο όμως φαίνεται πολύ σε αυτόν που ΔΕΝ το έχει, έτσι;). Το πρόβλημα εδώ είναι ότι δεν είμαι ειδικό στην προώθηση μίας καμπάνιας τέτοια, οπότε περίπου κάνω "του κεφαλιού μου" και ό,τι με συμβουλεύουν άλλοι (ή ό,τι μπορώ να κάνω από αυτά που με συμβουλεύουν). Πάντως, κάνω δουλειά που ΔΕΝ θα έκανα εγώ υπό κανονικές συνθήκες (μην συζητήσουμε ποιες είναι αυτές...). Προφανώς, όλη αυτή η προσπάθεια πάει πίσω χρονικά την καθαυτή δουλειά στο καρτούν (αλλά και είναι κάτι ψυχοφθόρο, ειδικά αφού "δεν τό 'χω").
   Κατόπιν αποφάσισα -μετά από συζήτηση με έμπειρους- να προχωρήσω στην σύνταξη πρότασης για το ΕΚΚ. Εκεί προκύπτουν άλλα ζητήματα. Όπως, το κόστος της πρότασης καθαυτής (!!!), αν και πιθανώς έχουν αλλάξει κάποια πράγματα σε σχέση με παλιότερα, οι τεχνικές ανάγκες που πρέπει να καλυφθούν, να κοστολογηθούν κτλ (π.χ. μετατροπή ήχου σε dolby αναγκαστικά -κάτι που έχει κόστος- για να προβληθεί η ταινία σε αίθουσα!) αλλά και η εύρεση παραγωγού, ώστε να μπορούν να δοθούν τα χρήματα, αν και εφόσον τελικά δώσει έγκριση το ΕΚΚ. Και εδώ, το animation έχει ένα ισχυρό ντεζαβαντάζ στην Ελλάδα.
Από ό,τι έχω καταλάβει από συζητήσεις, ελάχιστοι είναι οι παραγωγοί που ασχολούνται με το animation και μάλλον περνάνε και οικονομικά ζόρια. Οι περισσότεροι παραγωγοί αλλά και οι μεγάλες εταιρείες παραγωγής μάλλον δεν έχουν ξαναδουλέψει animation και το λένε οι άνθρωποι, δεν είναι ότι το κρύβουν (και καλά κάνουν: αυτό δείχνει σοβαρότητα).
Σε άλλα οικονομικά - κοινωνικά συστήματα το πρόβλημα θα ήταν λυμένο από τα γεννοφάσκια του, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, ίσως και με κακό τρόπο ενίοτε . Αλλά λυμένο. Και με υποστήριξη. Εδώ και στις παρούσες συνθήκες πρέπει να βρεις παραγωγό που θα ρισκάρει ουσιαστικά - μιλάμε για αντικείμενο που δεν ξέρει - αλλά και να του δώσεις να καταλάβει ότι τo animation -και το 2D παρακαλώ: η ευρωπαϊκήήπειρος έχει το πάνω χέρι στο κομμάτι αυτό ετούτη τη στιγμή (θα το ξαναπάρουν κάποια στιγμή οι Αμερικάνοι, μη γελιέστε...) - μπορεί να "τρέξει" στην Ελλάδα.
Εδώ, λοιπόν, είδα και αυτό που μπορεί να είναι λύση (στο μυαλό μου, δηλαδή, είναι): κάποιες εταιρείες παραγωγής κάνουν συμπαραγωγές με το εξωτερικό (σε μία εταιρεία που πήγα, άκουγα να μιλάνε αγγλικά οι άνθρωποι που ήταν μαζεμένοι στον χώρο, άρα κάτι ήταν στα σκαριά). Αυτή είναι για μένα η λύση: το άνοιγμα της πύλης προς τα έξω. Για να φτιαχτεί αγορά ικανή στην Ελλάδα, πρέπει - άποψή μου και την έχω ξαναγράψει - να βγει το ελληνικό animation έξω. Από εκεί θα μπει - δυστυχώς, αλλά έτσι δουλεύει εδώ το "κόλπο" - πιο εύκολα στην Ελλάδα, θα αναγκάσει κάποιους να το πάρουν πιο σοβαρά, θα αναγκάσει τα κανάλια να προβάλλουν, θα οδηγήσει σε επενδύσεις κτλ. Αλλά αυτό θέλει οργάνωση. Αναλόγως πώς θα πάνε τα πράγματα με το Ερνέστο και Ταρούν, ίσως να πάρω μία πρωτοβουλία κατόπιν. Κάτι έχω στο νου (πολλά έχω, αλλά τέλος πάντων...).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου